ANTE O MISTERIO DO NENO
Os homes terminamos por afacérmonos a case todo. Con frecuencia, o costume e a rutina van baleirando de vida a nosa existencia. Dicía Ch. Peguy que «hai algo peor do que ter unha alma perversa, e é ter unha alma afeita a case todo». Por iso non pode estrañarnos demasiado que a celebración do Nadal, envolvida en superficialidade e consumismo aloucado, apenas diga xa nada novo nin gozoso a tantos homes e mulleres de “alma afeita”.
Estamos afeitos a escoitarmos que «Deus naceu nun portal de Belén». Xa non nos sorprende nin conmove un Deus que se ofrece coma un picariño. Dío A. Saint-Exupéry no prólogo do seu delicioso O Principiño: «Todas as persoas maiores foron meniños antes. Pero poucas o recordan». Esquécesenos o que é termos sido nenos. E esquécesenos que a primeira mirada de Deus ao achegarse ao mundo foi unha mirada de neno.
Pero esa é xustamente a gran noticia do Nadal. Deus segue a ser Misterio. Pero agora sabemos que non é un ser tenebroso, inquietante e temíbel senón alguén que se nos ofrece próximo, indefenso, entrañábel, desde a tenrura e a transparencia dun neno.
E esta é a mensaxe do Nadal. Hai que saír ao encontro dese Deus, hai que cambiar o corazón, facérmonos meniños, nacer de novo, recuperar a transparencia do corazón, abrirnos confiadamente á graza e ao perdón.
Malia a nosa aterradora superficialidade, os nosos escepticismos e desencantos, e, sobre todo, o noso inconfesábel egoísmo e mesquindade de “adultos” sempre hai no noso corazón un recuncho íntimo no que aínda non deixamos de ser picariños.
Atrevámonos, sequera unha vez, a mirármonos con sinxeleza e sen reservas. Fagamos un pouco silencio ao noso ao redor. Apaguemos o televisor. Esquezamos as nosas présas, nerviosismos, compras e compromisos.
Escoitemos dentro de nós ese «corazón de neno» que non se pechou aínda á posibilidade dunha vida máis sincera, bondadosa e confiada en Deus. É posíbel que comecemos a ver a nosa vida doutro xeito. «Non se ve ben senón co corazón. O esencial é invisible aos ollos» (A. Saint-Exupéry).
E, sobre todo, é posíbel que escoitemos unha chamada a renacermos a unha fe nova. Unha fe que non anquilosa senón que rexuvenece; que non nos pecha nin encerra en nós mesmos senón que nos abre; que non separa senón que une; que non recea senón confía; que non entristece senón ilumina; que non teme senón que ama.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
