CARGAR COA CRUZ
O relato da crucifixión, proclamado na festa de Cristo Rei, recórdanos aos seguidores de Xesús que o seu reino non é un reino de gloria e de poder, senón de servizo, amor e entrega total para rescatar ao ser humano do mal, o pecado e a morte.
Habituados a proclamarmos a «vitoria da Cruz», corremos o risco de esquecer que o Crucificado nada ten que ver cun falso triunfalismo que baleira de contido o xesto máis sublime do servizo humilde de Deus cara ás súas criaturas. A Cruz non é unha especie de trofeo que mostramos a outros con orgullo, senón o símbolo do Amor crucificado de Deus que nos invita a seguirmos o seu exemplo.
Cantamos, adoramos e bicamos a Cruz de Cristo porque no máis fondo do noso ser sentimos a necesidade de dar grazas a Deus polo seu amor insondábel, pero sen esquecer que o primeiro que nos pide Xesús de xeito insistente non é bicar a Cruz senón cargar con ela. E isto consiste sinxelamente en seguir os seus pasos de xeito responsábel e comprometido, sabendo que ese camiño ha levarnos tarde ou cedo a compartirmos o seu destino doloroso.
Non nos está permitido achegarnos ao misterio da Cruz de xeito pasivo, sen intención algunha de cargar con ela. Por iso, temos de coidar moito certas celebracións que poden crear en torno á Cruz unha atmosfera atractiva pero perigosa, se nos distraen do seguimento fiel ao Crucificado facéndonos vivir a ilusión dun cristianismo sen Cruz. É precisamente ao bicar a Cruz cando temos de escoitar a chamada de Xesús: «Se algún vén detrás de min… que cargue coa súa cruz e que me siga».
Para os seguidores de Xesús, reivindicar a Cruz é achegarse servicialmente aos crucificados; introducir xustiza onde se abusa dos indefensos; reclamar compaixón onde só hai indiferenza ante os que sofren. Isto traeranos conflitos, rexeitamento e sufrimento. Será o noso xeito humilde de cargar coa Cruz de Cristo.
O teólogo católico Johann Baptist Metz vén insistindo no perigo de que a imaxe do Crucificado nos estea ocultando o rostro dos que hoxe viven crucificados. No cristianismo dos países do benestar está ocorrendo, segundo el, un fenómeno moi grave: «A Cruz xa non intranquiliza a ninguén, non ten ningún aguillón; perdeu a tensión do seguimento a Xesús, non chama a ningunha responsabilidade, senón que descarga dela».
Non temos de revisar todos cal é a nosa verdadeira actitude ante o Crucificado? Non temos de achegármonos a el de xeito máis responsábel e comprometido?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
