NON VIVIRMOS ADORMECIDOS
Un dos riscos que nos ameazan hoxe é caermos nunha vida superficial, mecánica, rutineira, masificada… Non é fácil escapar. Co pasar dos anos, os proxectos, as metas e os ideais de moita xente terminan apagándose. Non poucos terminan levantándose cada día só para «ir tirando».
Onde atopar un principio humanizador, desalienante, capaz de liberarnos da superficialidade, da masificación, do atordamento ou o baleiro interior?
É sorprendente a insistencia con que Xesús fala da vixilancia. Pódese dicir que entende a fe como unha actitude vixiante que nos libera do falta de sentido que domina a moitos homes e mulleres, que camiñan pola vida sen meta nin obxectivo algún.
Afeitos vivirmos a fe como unha tradición familiar, unha herdanza ou un costume máis, non somos capaces de descubrir toda a forza que encerra para humanizarnos e dar un sentido novo ás nosas vidas. Por iso é ben triste observar como moitos homes e mulleres abandonan unha fe vivida de maneira inconsciente e pouco responsábel para adoptaren unha actitude incrente tan inconsciente e pouco responsábel como esa postura anterior.
A chamada de Xesús á vixilancia chámanos a espertarmos da indiferenza, da pasividade ou o do descoido con que vivimos con frecuencia a nosa fe. Para vivila de maneira lúcida necesitamos coñecela con máis profundidade, confrontala con outras actitudes posíbeis ante a vida, agradecela e tratarmos de vivila con todas as súas consecuencias.
Entón a fe é luz que inspira os nosos criterios de actuación, esa forza que impulsa o noso compromiso de construírmos unha sociedade máis humana, esa esperanza que anima todo noso vivir diario.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
