AMOR AO INIMIGO
«Aos que me escoitades dígovos: amade aos vosos inimigos, facede o ben aos que vos odian». Que podemos facer os crentes ante estas palabras de Xesús? Suprimilas do Evanxeo? Borralas do fondo da nosa conciencia? Deixalas para tempos mellores?
Non cambia moito nas diferentes culturas a postura básica dos homes ante o «inimigo», é dicir, ante alguén de quen só podemos esperar algún dano. O ateniense Lisias (século V a. C.) expresa a concepción vixente na antiga Grecia cunha fórmula que sería ben acollida tamén hoxe por bastantes: «Considero como norma establecida que un ten que procurar facer dano aos seus inimigos e poñerse ao servizo dos seus amigos».
Por iso habemos destacar aínda máis a importancia revolucionaria que se encerra no mandato evanxélico do amor ao inimigo, considerado polos exéxetas como o expoñente máis nidio da mensaxe cristiá.
Cando Xesús fala do amor ao inimigo, non está a pensar nun sentimento de afecto e agarimo cara a el, pero si nunha actitude humana de interese positivo polo seu ben.
Xesús pensa que a persoa é humana cando o amor está na base de toda a súa actuación. E nin sequera a relación cos inimigos ha ser unha excepción. Quen é humano ata o final respecta a dignidade do inimigo, por moi desfigurada que se nos poida presentar. Non adopta ante el unha postura excluínte de maldición, senón unha actitude de bendición.
E é precisamente este amor, que alcanza a todos e busca realmente o ben de todos sen excepción, a achega máis humana que pode introducir na sociedade o que se inspira no Evanxeo de Xesús.
Hai situacións nas que este amor ao inimigo parece imposíbel. Estamos demasiado feridos para podermos perdoar. Necesitamos tempo para recuperarmos a paz. É o momento de lembrarmos que tamén nós vivimos da paciencia e o perdón de Dios.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
