FACER MEMORIA DE XESÚS
Xesús crea un clima especial na cea de despedida que comparte cos seus na véspera da súa execución. Sabe que é a última. Xa non volverá sentarse á mesa con eles ata a festa final xunto ao Pai. Quere deixar ben gravado no seu recordo o que foi sempre a súa vida: paixón por Deus e entrega total a todos.
Esa noite víveo todo con tal intensidade que, ao repartirlles o pan e distribuírlles o viño, vénlles dicir estas palabras memorábeis: «Así son eu. Douvos a miña vida enteira. Mirade: este pan é o meu corpo, roto por vós; este viño é o meu sangue, derramado por todos. Non me esquezades nunca. Facede isto en memoria de min. Recordádeme así: totalmente entregado a vós. Isto alimentará as vosas vidas».
Para Xesús é o momento da verdade. Nesa cea el reafírmase na súa decisión de ir ata o final na súa fidelidade ao proxecto de Deus. Seguirá sempre ao lado dos débiles, morrerá enfrontándose a quen desexa outra relixión e outro Deus esquecido do sufrimento da xente. Dará a súa vida sen pensar en si mesmo. Confía no Pai. Deixarao todo nas súas mans.
Celebrar a eucaristía é facermos memoria deste Xesús, gravando dentro de nós como viviu el ata o final. Reafirmarnos na nosa opción por vivirmos seguindo os seus pasos. Tomar nas nosas mans a nosa vida para intentarmos vivila ata as últimas consecuencias.
Celebrar a eucaristía é, sobre todo, dicir coma el: «Esta vida miña non a quero gardar exclusivamente para min. Non a quero acaparar só para o meu propio interese. Quero pasar por esta terra reproducindo en min algo do que el viviu. Sen encerrarme no meu egoísmo; contribuíndo desde a miña contorna e a miña pequenez para facermos un mundo máis humano».
É fácil facermos da eucaristía unha cousa moi distinta do que é. Chega con irmos á misa para cumprirmos unha obriga, esquecendo o que Xesús viviu na última cea. Basta con comulgar pensando só no noso benestar interior. Basta con saírmos da igrexa sen decidirnos nunca a vivirmos de xeito máis entregado.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
