REORIENTARMOS
A NOSA VIDA
Non sempre é fácil pórlle nome a ese malestar profundo e persistente que podemos sentir nalgún momento da vida. Así mo confesaron en máis dunha ocasión persoas que, por outra banda, buscaban «algo diferente», unha luz nova, talvez unha experiencia capaz de darlle cor nova ao seu vivir diario.
Podémolo chamar «baleiro interior», insatisfacción, incapacidade de atopármonos con algo sólido que encha o desexo de vivirmos intensamente. Talvez sería mellor chamalo «aburrimento», cansazo de vivirmos sempre o mesmo, sensación de non acertarmos co segredo da vida: estamos a equivocarnos en algo esencial e non sabemos exactamente en que.
Ás veces, a crise adquire un ton relixioso. Podemos falar de «perda de fe»? Non sabemos xa en que crer. Nada logra iluminarnos por dentro. Abandonamos a relixión inxenua doutros tempos, pero non a substituímos por nada mellor. Daquela pode crecer en nós unha sensación estraña: quedámonos sen clave algunha para orientarmos a nosa vida. Daquela, que podemos facer?
O primeiro, non cedermos á tristeza nin á crispación: todo nos está chamando a vivir. Dentro dese malestar tan persistente hai algo moi saudábel: o noso desexo de vivirmos algo máis positivo e menos postizo, algo máis digno e menos artificial.
O que necesitamos é reorientarmos a nosa vida. Non se trata de corrixirmos un aspecto concreto da nosa persoa. Iso virá despois talvez. Agora o importante é ir ao esencial: atoparmos unha fonte de vida e de salvación.
Por que non nos detemos a ouvir esa chamada urxente de Xesús a espertarmos? Non necesitamos escoitar as súas palabras?: «Estade en vela». «Dádevos conta do momento que estades a vivirdes». «É hora de espertardes». Todos temos de preguntarnos que é o que estamos a descoidar na nosa vida, que é o que temos de cambiar e a que temos de dedicar máis atención e máis tempo.
As palabras de Xesús están dirixidas a todos e a cada un: «Vixiade». Temos de reaccionarmos. Se o facemos, viviremos un deses raros momentos en que nos sentimos «espertos» desde o máis fondo do noso ser.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
