COS OLLOS ABERTOS
As primeiras comunidades cristiás viviron anos moi difíciles. Perdidos no vasto Imperio de Roma, no medio de conflitos e persecucións, aqueles cristiáns buscaban forza e alento esperando a pronta vinda de Xesús e recordando as súas palabras: «Vixiade. Vivide espertos. Tende os ollos abertos. Estade alerta».
Significan aínda algo para nós estas chamadas de Xesús a vivirmos espertos?
Que é hoxe para os cristiáns poñer a nosa esperanza en Deus vivindo cos ollos abertos?
Deixaremos que se esgote definitivamente no noso mundo secular a esperanza nunha última xustiza de Deus para esa inmensa maioría de vítimas inocentes que sofren sen culpa algunha?
Precisamente, o xeito máis fácil de falsear a esperanza cristiá é esperarmos de Deus a nosa propia salvación eterna mentres damos as costas ao sufrimento que hai agora mesmo no mundo. Un día teremos que recoñecer a nosa cegueira ante o Cristo Xuíz: cando te vimos famento ou sedento, estranxeiro ou espido, enfermo ou no cárcere, e non te asistimos? Este será o noso diálogo final con el si vivimos cos ollos pechados.
Temos de espertar e abrir ben os ollos. Vivir vixiantes para ollarmos máis aló dos nosos pequenos intereses e preocupacións. A esperanza do cristián non é unha actitude cega, pois non esquece aos que sofren. A espiritualidade cristiá non consiste só nunha mirada cara ao interior, pois o seu corazón está atento aos que viven abandonados á súa sorte.
Nas comunidades cristiás habemos coidar cada vez máis que o noso modo de vivirmos a esperanza non nos leve á indiferenza e o esquecemento dos pobres. Non podemos illarnos na relixión para non oír o clamor dos que morren diariamente de fame. Non nos está permitido alimentar a nosa ilusión de inocencia para defendermos a nosa tranquilidade.
Unha esperanza en Deus que se esquece dos que viven nesta terra sen poder esperar nada, non poderá tal vez ser considerada como unha versión relixiosa dun optimismo custe o que custe, vivido sen lucidez nin responsabilidade? Unha procura da propia salvación eterna de costas aos que sofren, non pode tamén ser acusada de ser un sutil «egoísmo alargado cara ao máis aló»?
Probabelmente, a pouca sensibilidade ao sufrimento inmenso que hai no mundo sexa un dos síntomas máis graves do avellentamento do cristianismo actual. Cando o papa Francisco reclama «unha Igrexa máis pobre e dos pobres», estanos gritando a súa mensaxe máis importante e interpeladora aos cristiáns dos países do benestar.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
