FERIDAS SECRETAS
Non coñecemos o seu nome. É unha muller insignificante, perdida no medio do xentío que segue a Xesús. Non se atreve a falar con el coma Xairo, o xefe da sinagoga, que conseguiu que Xesús se diríxese cara á súa casa. Ela nunca poderá ter esa sorte.
Ninguén sabe que é unha muller marcada por unha enfermidade secreta. Os mestres da Lei ensináronlle a mirarse coma unha muller «impura», mentres teña perdas de sangue. Pasou moitos anos buscando un curador, pero ninguén logrou sanala. Onde poderá atopar a saúde que necesita para vivir con dignidade?
Moitas persoas viven entre nós experiencias parecidas. Humilladas por feridas secretas que ninguén coñece, sen forzas para lle confiaren a alguén a súa «enfermidade», buscan axuda, paz e consolo sen saberen onde atopalos. Séntense culpábeis cando moitas veces só son vítimas.
Persoas boas que se senten indignas de achegárense a recibir a Cristo na comuñón; cristiáns piadosos que viviron sufrindo de xeito insán porque se lles ensinou a veren como sucio, humillante e pecaminoso todo o relacionado co sexo; crentes que, ao final da súa vida, non saben como romperen a cadea de confesións e comuñóns supostamente sacrílegas… Non poderán coñeceren nunca a paz?
Segundo o relato, a muller doente «oe falar de Xesús» e intúe que está ante alguén que lle pode arrincar a «impureza» do seu corpo e da súa vida enteira. Xesús non fala de dignidade ou indignidade. A súa mensaxe fala de amor. A súa persoa irradia forza curadora.
A muller busca o seu propio camiño para atoparse con Xesús. Non se sente con forzas para mirarlle aos ollos: achegarase por detrás. Dálle vergonza falarlle da súa enfermidade: actuará caladiñamente. Non pode tocalo fisicamente: tocaralle só o manto. Non importa. Non importa nada. Para sentirse limpa abonda esa confianza grande en Xesús.
Dio el mesmo. Esta muller non ten de se avergoñar diante ninguén. O que fixo non é malo. É un xesto de fe. Xesús ten os seus camiños para curar feridas secretas, e dicirlle a quen o busca:
«Filla, fillo, a túa fe curoute. Vai en paz e con saúde.»
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
