NECESARIO E URXENTE
Mentres o grupo de discípulos segue o seu camiño, Xesús entra só nunha aldea e diríxese a unha casa onde atopa dúas irmás ás que quere moito. A presenza do seu amigo Xesús vai provocar nas mulleres dúas reaccións moi diferentes.
María, seguramente a irmá máis nova, déixao todo e fica «sentada aos pés do Señor». A súa única preocupación é escoitalo. O evanxelista descríbea cos trazos que caracterizan ao verdadeiro discípulo: aos pés do Mestre, atenta á súa voz, acollendo a súa Palabra e alimentándose do seu ensino.
A reacción de Marta é diferente. Desde que chegou Xesús, non fai senón desvivirse por acollelo e atendelo debidamente. Lucas descríbea angustiada por múltiples ocupacións. Desbordada pola situación e doída coa súa irmá, expón a súa queixa a Xesús: «Señor, non che importa que a miña irmá me teña deixado soa co servizo? Dille que me bote unha man».
Xesús non perde a paz. Responde a Marta cun agarimo grande, repetindo amodiño o seu nome; logo, faille ver que tamén a el lle preocupa a súa angustia, pero ha saber que escoitalo a el é tan esencial e necesario que a ningún discípulo se lle ha deixar sen a súa Palabra «Marta, Marta, andas inqueda e nerviosa con tantas cousas; só unha é necesaria. María escolleu a parte mellor e non lla quitarán».
Xesús non critica o servizo de Marta. Como o vai facer se el mesmo está ensinando a todos co seu exemplo a viviren acollendo, servindo e axudando aos demais? O que critica é o seu modo de traballar de xeito nervioso, baixo a presión de demasiadas ocupacións.
Xesús non contrapón a vida activa e a contemplativa, nin a escoita fiel da súa Palabra e o compromiso de vivir practicamente o seu estilo de entrega aos demais. Alerta máis ben do perigo de vivirmos absorbidos por un exceso de actividade, en axitación interior permanente, apagando en nós o Espírito, contaxiando nerviosismo e angustia máis do que paz e amor.
Apremados pola diminución de forzas, estámonos habituando a pedir aos cristiáns máis xenerosos toda clase de compromisos dentro e fóra da Igrexa. Se, ao mesmo tempo, non lles ofrecemos espazos e momentos para coñeceren a Xesús, escoitaren a súa Palabra e alimentárense do seu Evanxeo, corremos o risco de facermos crecer na Igrexa a axitación e o nerviosismo, pero non o seu Espírito e a súa paz. Podémonos atopar cunhas comunidades animadas por funcionarios angustiados, pero non por testemuñas que irradian o alento e vida do seu Mestre.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
