UN TESOURO OCULTO
Non todos se entusiasmaban co proxecto de Xesús. En moitos xurdían non poucas dúbidas e interrogantes. Era razoábel seguilo? Non era unha tolería? Son as preguntas daqueles galileos e de todos os que se atopan con Xesús nun nivel un pouco profundo.
Xesús contou dúas pequenas parábolas para «seducir» a quen permanecían indiferentes. Quería sementar, en todos, un interrogante decisivo: non haberá na vida un «segredo» que aínda non descubrimos?
Todos entenderon a parábola daquel labrador pobre que, mentres cavaba nunha terra que non era súa, atopou un tesouro escondido nalgún cacharro. Non o pensou dúas veces. Era a ocasión da súa vida. Non a podía desaproveitar. Vendeu todo o que tiña e, cheo de alegría, fíxose co tesouro.
O mesmo fixo un rico comerciante de perlas cando descubriu unha de valor incalculábel. Nunca vira algo semellante. Vendeu todo o que posuía e fíxose coa perla.
As palabras de Xesús eran sedutoras. Será Deus así? Será isto atoparse con el? Descubrir un «tesouro» máis belo e atractivo, máis sólido e verdadeiro do que todo o que nós estamos vivindo e gozando?
Xesús está comunicando a súa experiencia de Deus: o que transformou de maneira total a súa vida. Terá razón? Será isto seguilo? Atopar o esencial, ter a inmensa fortuna de achar o que o ser humano está anhelando desde sempre?
Entre nós, moita xente está abandonando a relixión sen ter saboreado a Deus. Enténdese. Eu faría o mesmo. Se unha persoa non descubriu un pouco a experiencia de Deus que vivía Xesús, a relixión é un aburrimento. Non merece a pena.
Que triste é atopar a tantos cristiáns cuxas vidas non están marcadas pola alegría, o asombro ou a sorpresa de Deus. Non o estiveron nunca. Viven encerrados na súa relixión, sen atoparen ningún «tesouro». Entre os seguidores de Xesús, coidar a vida interior non é unha cousa máis. É imprescindíbel para viviren abertos á sorpresa de Deus.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
