CREAR FRATERNIDADE
Un proverbio oriental di que «cando o dedo do profeta sinala a lúa, o estúpido fica mirando ao dedo». Algo semellante poderíase dicir de nós cando quedamos exclusivamente co carácter portentoso dos milagres de Xesús, sen chegarmos até a mensaxe que encerran.
Porque Xesús non foi un milagreiro dedicado a realizar prodixios propagandísticos. Os seus milagres son máis ben signos que abren brecha neste mundo de pecado e apuntan xa cara a unha realidade nova, meta final do ser humano.
Concretamente, o milagre da multiplicación dos pans convídanos a descubrirmos que o proxecto de Xesús é alimentar aos homes e mulleres e reunilos nunha fraternidade real na que saiban compartiren «o seu pan e o seu peixe» como irmáns.
Para o cristián, a fraternidade non é unha esixencia igual a outras. É a única maneira de construír entre os homes o reino do Pai. Esta fraternidade pode ser mal entendida. Con demasiada frecuencia confundímola «cun egoísmo vividor que sabe comportarse moi decentemente» (Karl Rahner).
Pensamos que amamos ao próximo simplemente porque non lle facemos nada especialmente malo, aínda que logo vivamos cun horizonte mesquiño e egoísta, despreocupados de todos, movidos unicamente polos nosos propios intereses.
A Igrexa, en canto «sacramento de fraternidade», está chamada a impulsar, en cada momento da historia, novas formas de fraternidade estreita entre os homes. Os crentes temos de aprender a vivirmos cun estilo máis fraterno, escoitando as novas necesidades do home actual.
A loita a favor do desarmamento, a protección do medio ambiente, a solidariedade cos pobos famentos, o compartirmos cos parados as consecuencias da crise económica, a axuda aos drogadictos, a preocupación polos anciáns sós e esquecidos… son outras tantas esixencias para quen se sente irmán e quere «multiplicar» para todos o pan que necesitamos os homes para vivir.
O relato evanxélico lémbranos que non podemos comer tranquilos o noso pan e o noso peixe mentres cabo de nós, mesmo ao rente, hai homes e mulleres ameazados de tantas «fames». Os que vivimos tranquilos e satisfeitos temos de ouvir as palabras de Xesús: «Dádelles vós de comer».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
