CONTRA DA INSENSATEZ
Cada vez coñecemos mellor a situación social e económica que Xesús coñeceu na Galilea dos anos trinta. Mentres nas cidades de Séforis e Tiberíades crecía a riqueza, nas aldeas aumentaba o fame e a miseria. Mentres os campesiños ficaban sen terras, os terratenentes construían silos e celeiros cada vez máis grandes.
Nun pequeno relato, conservado por Lucas, Xesús revela que pensa daquela situación tan contraria ao proxecto querido por Deus, dun mundo máis humano para todos. Non narra esta parábola só para denunciar os abusos e atropelos que cometen os terratenentes, senón para desenmascarar a insensatez en que viven instalados.
Un rico terratenente vese sorprendido por unha gran colleita. Non sabe como xestionar tanta abundancia. «Que farei?». O seu monólogo descóbrenos a lóxica insensata dos poderosos que só viven para acaparar riqueza e benestar, excluíndo do seu horizonte aos necesitados.
O rico da parábola planifica a súa vida e toma decisións. Destruirá os vellos celeiros e construirá outros máis grandes. Almacenará alí toda a súa colleita. Pode acumular bens para moitos anos. En diante, só vivirá para gozar: «tómbate, come, bebe e dáte boa vida». De forma inesperada, Deus interrompe os seus proxectos: «Insensato, esta mesma noite, vanche esixir a túa vida. O que acumulaches, de quen será?».
Este rico reduce a súa existencia a gozar da abundancia dos seus bens. No centro da súa vida está só el e o seu benestar. Deus está ausente. Os xornaleiros que traballan as súas terras non existen. As familias das aldeas que loitan contra o fame non contan. O xuízo de Deus é rotundo: esta vida só é necidade e insensatez.
Nestes momentos, practicamente en todo o mundo está aumentando de xeito alarmante a desigualdade. Este é o feito máis sombrío e inhumano: «os ricos, sobre todo os máis ricos, vanse facendo moito máis ricos, mentres os pobres, sobre todo os máis pobres, vanse facendo moito máis pobres». (Zygmunt Bauman).
Este feito non é algo normal. É, sinxelamente, a última consecuencia da insensatez máis grave que estamos cometendo os humanos: substituír a cooperación amigábel, a solidariedade e a procura do ben común de toda a Humanidade pola competición, a rivalidade e o acaparamento de bens en mans dos máis poderosos do Planeta.
Desde a Igrexa de Xesús, presente en toda a Terra, deberíase escoitar o clamor dos seus seguidores contra tanta insensatez, e a reacción contra o modelo que guía hoxe a historia humana. Así o está facendo repetidamente o papa Francisco.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
