CAMIÑAR SOBRE A AUGA
Son moitos os crentes que senten hoxe a intemperie, desamparados no medio dunha crise e confusión xeral. Os alicerces nos que tradicionalmente se apoiaba a súa fe víronse sacudidos violentamente desde as súas raíces. A autoridade da Igrexa, a infalibilidade do papa, o maxisterio dos bispos, xa non poden sostelos nas súas conviccións relixiosas. Unha linguaxe nova e desconcertante chegou até os seus oídos creando malestar e confusión, antes descoñecidos. A «falta de acordo» entre os sacerdotes e até nos mesmos bispos sumiunos no desconcerto.
Con maior ou menor sinceridade son bastantes os que se preguntan: que debemos crer? A quen debemos escoitar? Que dogmas hai que aceptar? Que moral hai que seguir? E son moitos os que, ao non poderen responder a estas preguntas coa certeza doutros tempos, teñen a sensación de estaren «a perder a fe».
Con todo, non habemos confundir nunca a fe coa mera afirmación teórica dunhas verdades ou principios. Certamente, a fe implica unha visión da vida e unha peculiar concepción do ser humano, a súa tarefa e o seu destino último. Pero ser crente é algo máis profundo e radical. E consiste, primeiro de nada, nunha apertura confiada a Xesús Cristo como sentido último da nosa vida, criterio definitivo do noso amor aos irmáns e esperanza última do noso futuro.
Por iso pódese ser verdadeiro crente e non ser capaz de formular con certeza determinados aspectos da concepción cristiá da vida. E pódese tamén afirmar con seguridade absoluta os diversos dogmas cristiáns e non vivir entregado a Deus en actitude de fe.
Mateu describiu a verdadeira fe ao presentar a Pedro, que «camiñaba sobre a auga» achegándose a Xesús. Iso é crer. Camiñar sobre a auga e non sobre terra firme. Apoiar a nosa existencia en Deus e non nas nosas propias razóns, argumentos e definicións. Vivir sostidos non pola nosa seguridade, senón pola nosa confianza nel.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
