FENDAS
Son bastantes as persoas que xa non acertan a crer en Deus. Non é que o rexeiten. É que non saben que camiño seguiren para atoparse con el. E, con todo, Deus non está lonxe. Oculto no mesmo interior da vida, Deus segue os nosos pasos, tantas veces errados ou desesperanzados, con amor respectuoso e discreto. Como percibir a súa presenza?
Marcos recórdanos o grito do profeta no medio do deserto: «Preparádelle o camiño ao Señor, achaiade as súas sendas». Onde e como abrir camiños a Deus nas nosas vidas? Non temos de pensar en vías espléndidas e despexadas por onde chegue un Deus espectacular. O teólogo catalán J. M. Rovira recordounos que Deus achégase a nós buscando as fendas que o home mantén abertas ao verdadeiro, ao bo, ao belo, ao humano. Son esas físgoas da vida ás que debemos atender para abrirlle camiños a Deus.
Para algúns, a vida converteuse nun labirinto. Ocupados en mil cousas, móvense e axitanse sen cesar, pero non saben de onde veñen nin a onde van. Ábrese neles unha fenda cara a Deus cando se deteñen para atoparse co mellor de si mesmos.
Hai quen viven unha vida «descafeinada», plana e intranscendente na que o único importante é estar entretido. Só poderán albiscar a Deus se empezan a atender o misterio que latexa no fondo da vida. Outros viven mergullados «a espuma das aparencias». Só preocupados da súa imaxe, do aparente e externo. Atoparanse máis preto de Deus se buscan sinxelamente a verdade.
Quen vive fragmentado en mil anacos polo ruído, a retórica, as ambicións ou a présa darán pasos cara a Deus se se esforzan por atopar un fío condutor que humanice as súas vidas.
Moitos iranse atopando con Deus se saben pasar dunha actitude defensiva ante el para unha postura de acollida; dun ton arrogante, á oración humilde; do medo, ao amor; da autocondea, á acollida do seu perdón. E todos faremos máis sitio a Deus na nosa vida se o buscamos con un corazón sinxelo.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
