ESCOITARMOS A XESÚS
Cada vez temos menos tempo para escoitar. Non sabemos achegarnos con calma e sen prexuízos ao corazón do outro. Non acertamos a acoller a mensaxe que todo ser humano nos pode comunicar. Encerrados nos nosos propios problemas, pasamos cabo das persoas, sen apenas detérmonos a escoitar realmente a ninguén. Estamos a esquecer ata a arte de escoitar.
Por iso tampouco resulta tan estraño que os cristiáns esquezamos, en boa parte, que ser crente é vivirmos escoitando a Xesús. Con todo, só desde esta escoita nace a verdadeira fe cristiá.
Segundo os evanxelista Marcos, cando na «montaña da transfiguración» os discípulos se asustan ao vérense e sentírense envolvidos polas sombras dunha nube, só escoitan estas palabras: «Este é o meu Fillo amado: escoitádelle a el!».
A experiencia de escoitarmos a Xesús ata o fondo pode ser dolorosa, pero é apaixonante. Non é o que nós imaxinaramos desde os nosos esquemas e tópicos. O seu misterio sobrepasanos. Case sen dármonos conta vai arrincando de nós seguridades que nos son moi queridas, para atraernos cara a unha vida máis auténtica.
Atopámonos, por fin, con alguén que di a verdade última. Alguén que sabe para que vivir e por que morrer. Algo nos di desde dentro que ten razón. Na súa vida e na súa mensaxe hai verdade.
Se perseveramos nunha escoita paciente e sincera, a nosa vida empeza a iluminarse con luz nova. Comezamos por velo todo con máis claridade. Imos descubrindo cal é a maneira máis humana de enfrontármonos aos problemas da vida e ao misterio da morte. Dámonos conta dos grandes erros que podemos cometer os humanos e das grandes infidelidades dos cristiáns.
Habemos coidar máis nas nosas comunidades cristiás a escoita fiel a Xesús. Escoitalo a el pódenos curar de cegueiras seculares, pódenos liberar de desalentos e covardías case inevitábeis, pode infundir novo vigor á nosa fe.
José Antonio Pagola
