ESCOITARMOS
A XESÚS
Os cristiáns de todos os tempos sentíronse atraídos pola escena chamada tradicionalmente «a transfiguración do Señor». Con todo, aos que pertencemos á cultura moderna non se nos fai fácil penetrar no significado dun relato, redactado con imaxes e recursos literarios, propios dunha «teofanía» ou revelación de Deus.
Con todo, o evanxelista Lucas introduciu detalles que nos permiten descubrir con máis realismo a mensaxe dun episodio que a moitos lles resulta hoxe estraño e inverosímil. Desde o comezo indícanos que Xesús sobe cos seus discípulos máis próximos ao alto dunha montaña sinxelamente «para orar», non para contemplar unha transfiguración.
Todo sucede durante a oración de Xesús: «Mentres el oraba, o aspecto do seu rostro cambiou». Xesús, recollido profundamente, acolle a presenza do seu Pai, e o seu rostro cambia. Os discípulos perciben algo da súa identidade máis profunda e escondida. Algo que non poden captar na vida ordinaria de cada día.
Na vida dos seguidores de Xesús non faltan momentos de claridade e certeza, de alegría e de luz. Ignoramos o que sucedeu no alto daquela montaña, pero sabemos que na oración e o silencio é posíbel albiscar, desde a fe, algo da identidade oculta de Xesús. Esta oración é fonte dun coñecemento que non é posíbel obter nos libros.
Lucas di que os discípulos apenas se decatan de nada, pois «caían de sono» e só «ao espabilar», captaron algo. Pedro só sabe que alí se está moi ben e que esa experiencia non debería terminar nunca. Lucas di que «non sabía o que dicía».
Por iso, a escena culmina cunha voz e mandato solemne. Os discípulos vense envolvidos nunha nube. Asústanse, pois todo aquilo excédeos. Con todo, daquela nube sae unha voz: «Este é o meu Fillo, o escolleito. Escoitádeo». A escoita ha ser a primeira actitude dos discípulos.
Os cristiáns de hoxe necesitamos urxentemente «interiorizar» a nosa relixión se queremos reavivar a nosa fe. Non chega con oírmos o Evanxeo de xeito distraído, rutineiro e gastado, sen desexo algún de escoitarmos. Non abonda tampouco unha escoita intelixente preocupada só de entendermos.
Necesitamos escoitar a Xesús vivo no máis íntimo do noso ser. Todos, predicadores e pobo fiel, teólogos e lectores, necesitamos escoitar a súa Boa Noticia, a Boa Nova de Deus, non desde fóra senón desde dentro. Deixar que as súas palabras descendan das nosas cabezas ata o corazón. A nosa fe sería máis forte, máis gozosa, máis contaxiosa.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
