ALEGRÍA E AMOR
Segundo o evanxelista Xoán, Xesús foi realizando signos para dar a coñecer o misterio encerrado na súa persoa e para convidar á xente para acolleren a forza salvadora que traía consigo. Cal foi o primeiro signo?, que é o primeiro que temos de atoparmos en Xesús?
A evanxelista fala dunha voda en Caná de Galilea, unha pequena aldea de montaña, a quince quilómetros de Nazaré. Con todo, a escena ten un carácter claramente simbólico. Nin a esposa nin o esposo teñen rostro: non falan nin actúan. O único importante é un «invitado» que se chama Xesús.
As vodas eran en Galilea a festa máis esperada e querida entre as xentes do campo. Durante varios días, familiares e amigos acompañaban aos noivos comendo e bebendo con eles, bailando danzas de voda e cantando cancións de amor. De súpeto, a nai de Xesús faille notar a El algo terríbel: «non lles queda viño». Como van seguir cantando e bailando?
O viño é indispensábel nunha voda. Para aquelas xentes, o viño era, ademais, o símbolo máis expresivo do amor e a alegría. Dicíao a tradición: «O viño alegra o corazón». Cantábao a noiva ao seu amado nun precioso canto de amor: «Os teus amores son mellores que o viño». Que pode ser unha voda sen alegría e sen amor? Que se pode celebrar co corazón triste e baleiro de amor?
No patio da casa hai «seis tinallas de pedra». Son enormes. Están «colocadas alí», de maneira fixa. Nelas gárdase a «auga» para as purificacións. Representan a piedade relixiosa daqueles campesiños que tratan de viviren «puros» ante Deus. Xesús transforma a auga en viño. A súa intervención vai introducir amor e alegría naquela relixión. Esta é a súa primeira achega.
Como podemos pretender seguirmos a Xesús sen coidarmos máis entre nós a alegría e o amor? Que pode haber máis importante do que isto na Igrexa e no mundo? Ata cando poderemos conservar en «tinallas de pedra» unha fe triste e aburrida? Para que serven todos os nosos esforzos, se non somos capaces de introducirmos amor na nosa relixión? Nada pode ser máis triste do que dicir dunha comunidade cristiá: Xa «Non lles queda viño».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
