ALIVIAR O SUFRIMENTO
Xesús vive moi atento á vida. E é aí onde descobre a vontade de Deus. Mira con fondura a creación e capta o misterio do Pai, que o convida a coidar con tenrura aos máis pequenos. Abre o seu corazón ao sufrimento da xente e escoita a voz de Deus, que o chama a aliviar a súa dor.
Os evanxeos conserváronnos o recordo dun encontro que tivo Xesús cunha muller pagá na rexión de Tiro e Sidón. O relato é sorprendente e descóbrenos como aprendía Xesús o camiño concreto para ser fiel a Deus.
Unha muller soa e desesperada sáelle ao seu encontro. Só sabe facer unha cousa: gritar e pedir compaixón. A súa filla non só está enferma e exasperada, senón que vive posuída por un «demo moi malo». O seu fogar é un inferno. Do seu corazón desgarrado brota unha súplica: «Señor, socórreme».
Xesús respóndelle cunha frialdade inesperada. El ten unha vocación moi concreta e definida: débese ás «ovellas descamiñadas de Israel». Non é a súa misión penetrar no mundo pagán: «Non está ben botar aos cans o pan dos fillos».
A frase é dura, pero a muller non se ofende. Está segura de que o que pide é bo e, retomando a imaxe de Xesús, dille estas admirábeis palabras: «Tes razón, Señor; pero tamén os cans comen as migallas que caen da mesa dos seus amos».
De súpeto Xesús comprende todo desde unha luz nova. Esta muller ten razón: o que desexa coincide coa vontade de Deus, que non quere ver sufrir a ninguén. Conmovido e admirado dille: «Muller, que grande é a túa fe!, que se cumpra o que desexas».
Xesús, que parecía tan seguro da súa propia misión, déixase ensinar e corrixir por esta muller pagá. O sufrimento non coñece fronteiras. É verdade que a súa misión está en Israel, pero a compaixón de Deus ha chegar a calquera persoa que está a sufrir.
Cando nos atopamos cunha persoa que sofre, a vontade de Deus resplandece alí con toda claridade. Deus quere que aliviemos o seu sufrimento. Iso é o primeiro. Todo o demais vén despois. Ese foi o camiño que seguiu Xesús para ser fiel ao Pai.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
