UNHA IGREXA REUNIDA NO NOME DE XESÚS
Cando un vive distanciado da relixión ou se viu decepcionado pola actuación dos cristiáns, é fácil que a Igrexa se lle vexa só como unha gran organización. Unha especie de «multinacional» ocupada en defender e sacar adiante os seus propios intereses. Estas persoas, polo xeral, só coñecen á Igrexa desde fóra. Falan do Vaticano, critican as intervencións da xerarquía, irrítanse ante certas actuacións do papa. A Igrexa é para elas unha institución anacrónica da que viven lonxe.
Non é esta a experiencia de quen se sente membro dunha comunidade crente. Para estes, o rostro concreto da Igrexa é case sempre a súa propia parroquia. Ese grupo de persoas amigas que se reúnen cada domingo a celebraren a eucaristía. Ese lugar de encontro onde celebran a fe e rezan todos xuntos a Deus. Esa comunidade onde se bautizan aos fillos ou se despiden aos seres queridos ata o encontro final na outra vida.
Para quen vive na Igrexa buscando nela a comunidade de Xesús, a Igrexa é case sempre fonte de alegría e motivo de sufrimento. Por unha banda, a Igrexa é estímulo e gozo; podemos experimentar dentro dela o recordo de Xesús, escoitar a súa mensaxe, rastrexar o seu espírito, alimentar a nosa fe no Deus vivo. Por outra, a Igrexa fai sufrir, porque observamos nela incoherencias e rutina; con frecuencia é demasiado grande a distancia entre o que se predica e o que se vive; falta vitalidade evanxélica; en moitas cousas vaise ir perdendo o estilo de Xesús.
Esta é a meirande traxedia da Igrexa. Xesús xa non é amado nin venerado como nas primeiras comunidades. Non se coñece nin se comprende a súa orixinalidade. Moitos non chegarán sequera a sospeitar a experiencia salvadora que viviron os primeiros que se atoparon con el. Fixemos unha Igrexa onde non poucos cristiáns se imaxinan que, polo feito de aceptar unhas doutrinas e de cumprir unhas prácticas relixiosas, xa están seguindo a Cristo como os primeiros discípulos.
E, con todo, nisto consiste o núcleo esencial da Igrexa. En vivir a adhesión a Cristo en comunidade, reactualizando a experiencia dos que atoparon nel a proximidade, o amor e o perdón de Deus. Por iso, talvez, o texto eclesiolóxico máis fundamental son estas palabras de Xesús que lemos no evanxeo: «Onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles».
O primeiro quefacer da Igrexa é aprender a «reunirse no nome de Xesús». Alimentar o seu recordo, vivir da súa presenza, reactualizar a súa fe en Deus, abrir hoxe novos camiños ao seu Espírito. Cando isto falta, todo corre o risco de ficar desvirtuado pola nosa mediocridade.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire