UNHA PARÁBOLA PARA OS NOSOS DÍAS
En ningunha outra parábola quixo Xesús facernos penetrar tan profundamente no misterio de Deus e no misterio da condición humana. Ningunha outra é tan actual para nós como esta de o «Pai bo».
O fillo menor dille ao seu pai: «dáme a parte que me toca da herdanza». Ao reclamala, está pedindo dalgún xeito a morte do seu pai. Quere ser libre, romper ataduras. Non será feliz ata que o seu pai desapareza. O pai cede ao seu desexo sen dicir un chío: o fillo ha elixir libremente o seu camiño.
Non é esta a situación actual? Moitos queren hoxe verse libres de Deus, ser felices sen a presenza dun Pai eterno no seu horizonte. Deus debe desaparecer da sociedade e das conciencias. E, igualiño que na parábola, o Pai garda silencio. Deus non coacciona a ninguén.
O fillo márchase a «un país afastado». Necesita vivir noutro país, lonxe do seu pai e da súa familia. O pai mírao partir, pero non o abandona; o seu corazón de pai acompáñao; cada mañá estarao esperando. A sociedade moderna afástase máis e máis de Deus, da súa autoridade, do seu recordo… Non está Deus acompañándonos mentres o imos perdendo de vista?
Pronto se instala o fillo nunha «vida desordenada». O término orixinal non suxire só unha desorde moral senón unha existencia insá, exasperada, caótica. Ao pouco tempo, a súa aventura empeza a converterse en drama. Sobreveu unha «fame terríbel» e só sobrevive coidando porcos como escravo dun estraño. As súas palabras revelan a súa traxedia: «E eu, aquí, morrendo de fame».
O baleiro interior e a fame de amor poden ser os primeiros signos da nosa lonxanía de Deus. Non é fácil o camiño da liberdade. Que nos falta? Que podería encher o noso corazón? Tendo case todo, por que sentimos tanta fame?
O mozo «entrou dentro de si mesmo» e, afondou no seu propio baleiro, recordou o rostro do seu pai asociado á abundancia de pan: na casa do meu pai «teñen pan» e aquí «eu morro de fame». No seu interior esperta o desexo dunha liberdade nova xunto ao seu pai. Recoñece o seu erro e toma unha decisión: «Poñereime a camiño e volverei ao meu pai».
Poñerémonos en camiño cara a Deus o noso Pai? Moitos faríano se coñecesen a ese Deus que, segundo a parábola de Xesús, «sae correndo ao encontro do seu fillo, bótaselle ao pescozo e ponse a bicalo efusivamente». Eses abrazos e bicos falan do seu amor mellor ca todos os libros de teoloxía. Xunto a el poderiamos atopar unha liberdade máis digna e ditosa.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
