NOVO CLASISMO
Coñecemos a parábola. Hai un rico despreocupado que anda de lupandas e enchedelas e «banquetea a cotío esplendidamente, alleo ao sufrimento dos demais. E hai un pobre esmoleiro a quen «ninguén lle dá nada». Dous homes distanciados por un abismo de egoísmo e insolidariedade que, segundo Xesús, pode facerse definitivo para toda a eternidade.
Entremos algo máis profundamente no pensamento de Xesús. O rico da parábola non é descrito coma un explotador que oprime sen escrúpulos aos seus servos. Non é ese o seu pecado. O rico é condenado sinxelamente porque goza despreocupadamente da súa riqueza sen achegarse ao pobre Lázaro.
Esta é a convicción profunda de Xesús. Cando a riqueza é «un goce da abundancia excluínte», non fai crecer á persoa, senón que a deshumaniza, pois vaina facendo indiferente e insolidaria ante a desgraza allea.
O paro está facendo xurdir un novo clasismo entre nós. A clase dos que temos traballo e a dos que non o teñen. Os que podemos seguir aumentando o noso benestar e os que se están a empobreceren. Os que esiximos unha retribución cada vez maior e uns convenios cada vez máis vantaxosos e os que xa non poden «esixiren» nada.
A parábola é un reto á nosa vida satisfeita. Podemos seguir organizando as nosas «ceas de fin de semana» e continuarmos gozando alegremente do noso benestar cando a pantasma da pobreza está xa ameazando a moitos fogares?
O noso gran pecado é a indiferenza. O paro converteuse en algo tan «normal e cotián» que xa non escandaliza nin nos fere tanto. Encerrámonos cada quen «na nosa vida» e quedámonos cegos e insensíbeis ante a frustración, a crise familiar, a inseguridade e a desesperación destes homes e mulleres empobrecidos raianos da miseria.
O paro non é só un fenómeno que reflicte o fracaso dun sistema socioeconómico radicalmente inxusto. O paro son persoas concretas que agora mesmo necesitan a axuda de quen gozamos da seguridade dun traballo. Daremos pasos concretos de solidariedade se nos atrevemos a responder a estas preguntas: Necesitamos realmente todo o que compramos? Cando acaba a nosa necesidade e cando comezan os nosos caprichos? Como podemos axudar aos parados?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
