CRISE RELIXIOSA
A parábola dos «viñadores homicidas» é un relato no que Xesús vai descubrindo con acentos alegóricos a historia de Deus co seu pobo elixido. É unha historia triste. Deus coidárao desde o comezo con todo o seu agarimo. Era a súa «viña preferida». Esperaba facer deles un pobo exemplar pola súa xustiza e a súa fidelidade. Sería unha «gran luz» para todos os pobos.
Con todo, aquel pobo foi rexeitando e matando un tras outro aos profetas que Deus lles ía enviando para recoller os froitos dunha vida máis xusta. Para rematar, nun xesto incríbel de amor, envioulles ao seu propio Fillo. Pero os dirixentes daquel pobo terminaron con el. Que pode facer Deus cun pobo que defrauda de xeito tan cego e obstinado as súas expectativas?
Os dirixentes relixiosos que están escoitando atentamente o relato responden espontaneamente nos mesmos termos da parábola: o señor da viña non pode facer outra cousa do que dar morte a aqueles labradores e poñer a súa viña nas mans doutros. Xesús saca rapidamente unha conclusión que non esperan: «Por iso eu vos digo que se vos quitará a vós o reino de Deus e entregaráselle a un pobo que produza froitos».
Comentaristas e predicadores interpretaron con frecuencia a parábola de Xesús como a reafirmación da Igrexa cristiá como o «novo Israel» despois do que o pobo xudeu, coa destrución de Xerusalén o ano 70, se dispersou por todo o mundo.
Con todo, a parábola está a falar tamén de nós. Unha lectura honesta do texto obríganos a facérmonos graves preguntas: estamos producindo nos nosos tempos «os froitos» que Deus espera do seu pobo: xustiza para os excluídos, solidariedade, compaixón cara aos que sofren, perdón?
Deus non ten por que bendicir un cristianismo estéril do que non recibe os froitos que espera. Non ten por que identificarse coa nosa mediocridade, coas nosas incoherencias, desviacións e pouca fidelidade. Se non respondemos ás súas expectativas, Deus seguirá abrindo camiños novos ao seu proxecto de salvación con outras xentes que produzan froitos de xustiza.
Nós falamos de «crise relixiosa», «descristianización», «abandono da práctica relixiosa»… Non estará Deus preparando o camiño que faga posíbel o nacemento dunha Igrexa menos poderosa, pero máis evanxélica; menos numerosa, pero máis entregada a facer un mundo máis humano? Non virán novas xeracións máis fieis a Deus ca nós?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
