CRER SEN AGRADECER
O relato comeza narrando a curación dun grupo de dez leprosos nas proximidades de Samaria. Pero, esta vez, non se detén Lucas nos detalles da curación, senón na reacción dun dos leprosos ao verse curado. O evanxelista describe coidadosamente todos os seus pasos, pois quere sacudir a fe rutineira de non poucos cristiáns.
Xesús pediu aos leprosos que se presentasen aos sacerdotes para obteren a autorización que lles permitise a reintegración na sociedade. Pero un deles, de orixe samaritana, ao ver que estaba curado, no canto de ir aos sacerdotes, volveu buscar a Xesús. Sente que para el comeza unha vida nova. En diante, todo será diferente: poderá vivir de xeito máis digno e ditoso. Sabe a quen llo debe. Necesita atoparse con Xesús.
Volve «loando a Deus a grandes gritos». Sabe que a forza salvadora de Xesús só pode ter a súa orixe en Deus. Agora sente algo novo por ese Pai Bo do que fala Xesús. Non o esquecerá xamais. En diante vivirá dando grazas a Deus. Encomiarao gritando con todas as súas forzas. Todos han saberen que se sente amado por el.
Ao atoparse con Xesús, «bótase aos seus pés dándolle grazas». Os seus compañeiros seguiron o seu camiño para atopáranse cos sacerdotes, pero el sabe que Xesús é o seu único Salvador. Por iso está aquí a carón del dándolle grazas. En Xesús atopou o mellor agasallo de Deus.
Ao concluír o relato, Xesús toma a palabra e fai tres preguntas expresando a súa sorpresa e tristeza ante o ocorrido. Non están dirixidas ao samaritano que ten aos seus pés. Recollen a mensaxe que Lucas quere que se escoite nas comunidades cristiás. «Non ficaron limpos os dez». Non curaron todos? Por que non recoñecen o que recibiron de Xesús? «Os outros nove, onde están?». Por que non están alí? Por que hai tantos cristiáns que viven sen dar grazas Deus case nunca? Por que non senten un agradecemento especial cara a Xesús? Non o coñecen? Non significa nada novo para eles?
«Non volveu máis que este estranxeiro para dar gloria a Deus?». Por que hai persoas afastadas da práctica relixiosa que senten verdadeira admiración e agradecemento cara a Xesús, mentres algúns cristiáns non senten nada especial por el? Benedicto XVI advertía hai uns anos que un agnóstico en busca pode estar máis preto de Deus do que un cristián rutineiro que o é só por tradición ou herdanza. Unha fe que non xera nos crentes alegría e agradecemento é unha fe doente.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
