INVITACIÓN
Xesús coñecía moi ben canto gozaban os campesiños de Galilea nas vodas que se celebraban nas aldeas. Sen dúbida, el mesmo tomou parte en máis dunha. Que experiencia podía haber máis gozosa para aquelas xentes do que seren convidados a unha voda e poder sentar cos veciños a compartiren xuntos un banquete de festa?
Este recordo vivido desde neno axudou a Xesús máis tarde a comunicar a súa experiencia de Deus dun xeito novo e sorprendente. Segundo el, Deus está preparando un banquete final para todos os seus fillos, pois quere velos a todos sentados cabo del gozando para sempre dunha vida plenamente ditosa.
Podemos dicir que Xesús entendeu a súa vida enteira como o ofrecemento dunha gran invitación no nome de Deus a esa festa final. Por iso Xesús non impón nada á forza, non coacciona a ninguén. Anuncia a Boa Noticia de Deus, esperta a confianza no Pai, acende nos corazóns a esperanza. A todos lles vai chegar a súa invitación.
Que foi desta invitación de Deus? Quen a anuncia? Quen a escoita? Onde se fala na Igrexa desta festa final? Satisfeitos co noso benestar, xordos ao que non sexan os nosos intereses inmediatos, non necesitamos xa de Deus? Estámonos afacendo aos poucos a vivirmos sen necesidade de alimentar unha esperanza última?
Xesús era realista. Sabía que a invitación de Deus pode ser rexeitada. Na parábola «dos invitados á voda» fálase de diversas reaccións dos convidados. Uns rexeitan a invitación de xeito consciente e rotundo: «Non quixeron vir». Outros responden con absoluta indiferenza: «Non fixeron caso». Impórtanlles máis as súas terras e negocios.
Pero, segundo a parábola, Deus non desalenta. Por encima de todo haberá unha festa final. O desexo de Deus é que a sala do banquete se encha de invitados. Por iso hai que ir ás «encrucilladas dos camiños», por onde camiñan tantas xentes errantes, que viven sen esperanza e sen futuro. A Igrexa ha seguir anunciando con fe e alegría a invitación de Deus proclamada no Evanxeo de Xesús.
O papa Francisco está preocupado por unha predicación que se obsesiona «por unha transmisión desarticulada dunha multitude de doutrinas que se intentan impor á forza de insistencias. O maior perigo está, segundo el, en que xa «non será propiamente o Evanxeo o que se anuncie, senón algúns acentos doutrinais ou morais que proceden de determinadas opcións ideolóxicas. A mensaxe correrá o risco de perder a súa frescura e deixará de ter recendo a Evanxeo».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
