OS POBRES SON DE DEUS
Ás costas de Xesús, os fariseos chegan a un acordo para prepararlle unha trampa decisiva. Non veñen eles mesmos a atopárense con el. Envían uns discípulos acompañados por uns partidarios de Herodes Antipas. Talvez non faltan entre eles algúns poderosos recadadores dos tributos para Roma.
A trampa está ben pensada: «Estamos obrigados a pagar tributo ao César ou non?». Se responde negativamente poderán acusalo de rebelión contra Roma. Se lexitima tal pago de tributos quedará desprestixiado ante aqueles pobres campesiños que viven oprimidos polos impostos, e aos que el ama e defende con todas as súas forzas.
A resposta de Xesús foi resumida de xeito lapidario ao longo dos séculos nestes termos: «Dádelle ao César o que é do César e a Deus o que é de Deus». Poucas palabras de Xesús serían tan citadas coma estas. E ningunha, talvez, máis distorsionada e manipulada desde intereses moi alleos ao Profeta defensor dos pobres.
Xesús non está pensando en Deus e no César de Roma como dous poderes que cada un deles, no seu propio campo, pode esixir os seus dereitos aos seus súbditos. Como todo xudeu fiel, Xesús sabe que a Deus lle pertence a terra e todo o que contén, o orbe e todos os seus habitantes» (Salmo 24). Que pode ser do César que non sexa de Deus? Seica non son fillos de Deus os súbditos do emperador?
Xesús non se detén nas diferentes posicións que enfrontan naquela sociedade a herodianos, saduceos ou fariseos sobre os tributos a Roma e o seu significado: se levan a «moeda do tributo» nas súas bolsas que cumpran as súas obrigacións. Pero el non vive ao servizo do Imperio de Roma, senón abrindo camiños ao reino de Deus e a súa xustiza.
Recórdalles por iso algo que ninguén lle preguntou: «Dade a Deus o que é de Deus». É dicir, non deades a ningún César o que só é de Deus: a vida dos seus fillos. Como repetiu tantas veces aos seus seguidores, os pobres son de Deus, os pequenos son os seus predilectos, o reino de Deus perténcelles. Ninguén ha abusar deles.
Non se ha sacrificar a vida, a dignidade ou a felicidade das persoas a ningún poder. E, sen dúbida, ningún poder sacrifica hoxe máis vidas e causa máis sufrimento, fame e destrución do que esa «ditadura dunha economía sen rostro e sen un obxectivo verdadeiramente humano» que, segundo o papa Francisco, lograron impor os poderosos da terra. Non podemos permanecer pasivos e indiferentes acalando a voz da nosa conciencia coas prácticas relixiosas.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
