REPARTIR CON QUEN NON TEN
A palabra do Bautista desde o deserto tocou o corazón das xentes. A súa chamada á conversión e a comezar unha vida máis fiel a Deus espertou en moitos deles unha pregunta concreta: Que debemos facer? É a pregunta que xorde sempre en nós cando escoitamos unha chamada radical e non sabemos como concretar a nosa resposta.
O Bautista non lles propón ritos relixiosos nin tampouco normas nin preceptos. Non se trata propiamente de facer cousas nin de asumir deberes, senón de ser doutro xeito, vivir de forma máis humana, despregar algo que está xa no noso corazón: o desexo dunha vida máis xusta, digna e fraterna.
O máis decisivo e realista é abrir o noso corazón a Deus mirando atentamente ás necesidades dos que sofren. O Bautista sabe resumirlles a súa resposta cunha fórmula xenial pola súa simplicidade e verdade: «O que teña dúas túnicas, que as reparta con quen non ten; e o que teña comida, faga o mesmo». Así de simple e claro.
Que podemos dicir ante estas palabras quen vivimos nun mundo onde máis dun terzo da humanidade vive na miseria loitando cada día por sobreviviren, mentres nós seguimos enchendo os nosos armarios con toda clase de túnicas e temos os nosos frigoríficos repletos de comida?
E que podemos dicir os cristiáns ante esta chamada tan sinxela e tan humana? Non temos de empezar a abrir os ollos do noso corazón para tomarmos conciencia máis viva desa insensibilidade e escravitude que nos mantén sometidos a un benestar que nos impide ser máis humanos?
Mentres nós seguimos preocupados, e con razón, de moitos aspectos do momento actual do cristianismo, non nos damos conta de que vivimos «cativos dunha relixión burguesa». O cristianismo, tal como nós o vivimos, non parece ter forza para transformar a sociedade do benestar. Ao contrario, é esta a que está desvirtuando o mellor da relixión de Xesús, baleirando o noso seguimento a Cristo de valores tan xenuínos como a solidariedade, a defensa dos pobres, a compaixón e a xustiza.
Por iso, habemos valorar e agradecer moito máis o esforzo de tantas persoas que se rebelan contra este «cativerio», comprometéndose en xestos concretos de solidariedade e cultivando un estilo de vida máis sinxelo, austero e humano.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
