DÚAS EXPERIENCIAS CLAVE
Co pasar dos anos, nas comunidades cristiás foise expondo espontaneamente un problema moi real. Pedro, María Magdalena e os demais discípulos viviran experiencias moi «especiais» de encontro con Xesús vivo despois da súa morte. Experiencias que a eles os levaron a «crer» en Xesús resucitado. Pero os que se achegaron máis tarde ao grupo de seguidores, como podían espertar e alimentar esa mesma fe?
Este é tamén hoxe o noso problema. Nós non vivimos o encontro co Resucitado que viviron os primeiros discípulos. Con que experiencias podemos contar nós? Isto é o que expón o relato dos discípulos de Emaús.
Os dous camiñan cara ás súas casas, tristes e abatidos. A súa fe en Xesús apagouse. Xa non esperan nada del. Todo foi unha ilusión. Xesús, que os segue sen facerse notar, alcánzaos e camiña con eles. Lucas expón así a situación: «Xesús púxose a camiñar con eles, pero os seus ollos non eran capaces de recoñecelo». Que poden facer eles para experimentaren a súa presenza viva a carón deles?
O importante é que estes discípulos non esquecen a Xesús; «conversan e discuten» sobre el; lembran as súas «palabras» e os seus «feitos» de gran profeta; deixan que aquel descoñecido lles vaia explicando o ocorrido. Os seus ollos non se abren enseguida, pero «o seu corazón comeza a arder».
É o primeiro que necesitamos nas nosas comunidades: lembrar a Xesús, profundar na súa mensaxe e na súa actuación, meditar na súa crucifixión… Se, nalgún momento, Xesús nos conmove e as súas palabras chegan até dentro e o noso corazón comeza a arder, é sinal de que a nosa fe está espertando.
Non abonda con iso. Segundo Lucas é necesaria a experiencia da cea eucarística. Por máis que aínda non saben quen é, os dous camiñantes senten necesidade de Xesús. Failles ben a súa compaña. Non queren que os deixe: «Queda connosco». Lucas sublíñao con gozo: «Xesús entrou para ficar con eles». E na cea ábrenselles os ollos.
Estas son as dúas experiencias clave: sentir que o noso corazón arde ao lembrar a súa mensaxe, a súa actuación e a súa vida enteira; sentir que, ao celebrar a eucaristía, a súa persoa aliméntanos, fortalécenos e consólanos. Así crece na Igrexa a fe no Resucitado.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
