CURÁRMONOS DA CEGUEIRA
Que podemos facer cando a fe se vai apagando no noso corazón? É posíbel reaccionarmos? Podemos saír da indiferenza? Marcos narra a curación do cego Bartimeu para animar aos seus lectores a viviren un proceso que poida cambiar as súas vidas.
Non é difícil recoñecérmonos na figura de Bartimeu. Vivimos ás veces coma «cegos», sen ollos para mirarmos a vida como a miraba Xesús. «Sentados», instalados nunha relixión convencional, sen forza para seguir os seus pasos. Descamiñados, «aos bordos do camiño» que leva Xesús, sen telo como guía das nosas comunidades cristiás.
Que podemos facer? Malia a súa cegueira, Bartimeu «decátase» de que, pola súa vida, está pasando Xesús. Non pode deixar escapar a ocasión e comeza a gritar unha e outra vez: «ten compaixón de min». Isto é sempre o primeiro: abrirse a calquera chamada ou experiencia que nos invita a curarmos a nosa vida.
O cego non sabe recitar oracións feitas por outros. Só sabe berrar e pedir compaixón porque se sente mal. Este berro humilde e sincero, repetido desde o fondo do corazón, pode ser para nós o comezo dunha vida nova. Xesús non pasará de longo.
O cego segue no chan, lonxe de Xesús, pero escoita atentamente o que lle din os seus enviados: «Ánimo! Érguete! Estate chamando». Primeiro, déixase animar abrindo unha pequena físgoa á esperanza. Logo, escoita a chamada a levantarse e reaccionar. Para rematar, xa non se sente só: Xesús estao chamando. Isto cámbiao todo.
Bartimeu dá tres pasos que van cambiar a súa vida. «Tira co manto» porque lle estorba para atoparse con Xesús. Logo, por máis que aínda se move entre tebras, «dá un salto» decidido. Deste xeito «achégase» a Xesús. É o que necesitamos moitos de nós: liberarnos de ataduras que afogan a nosa fe; tomar, por fin, unha decisión sen deixala para máis tarde; e poñérmonos diante Xesús con confianza sinxela e nova.
Cando Xesús lle pregunta que quere del, o cego non dúbida. Sabe moi ben o que necesita: «Mestre, que poida ver». É o máis importante. Cando un comeza a ver as cousas de xeito novo, a súa vida transfórmase. Cando unha comunidade recibe luz de Xesús, convértese.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
