O PRIMEIRO DE TODO
Hai poucas experiencias cristiás máis gozosas ca de atopármonos de súpeto cunha palabra de Xesús que ilumina o máis fondo do noso ser cunha luz nova e intensa. Así é a resposta a aquel escriba que lle pregunta: «Cal mandamento é o primeiro de todos?».
Xesús non dúbida. O primeiro de todo é amar. Non hai nada máis decisivo do que amar a Deus con todo o corazón e amar aos demais como nos amamos a nós mesmos. A última palabra tena sempre o amor.
Está claro. O amor é o que verdadeiramente xustifica a nosa existencia. O zume da vida. O segredo último da nosa felicidade. Esa é a clave da nosa vida persoal e social.
É así. Persoas de grande intelixencia, con asombrosa capacidade de traballo, dunha eficacia sorprendente en diversos campos da vida, terminan sendo seres mediocres, baleiros e fríos cando se pechan á fraternidade e se van incapacitando para o amor, para a tenrura ou a solidariedade.
Pola contra, homes e mulleres de posibilidades aparentemente moi limitadas ou mesmo pouco dotados para grandes éxitos, terminan con frecuencia irradiando unha vida auténtica ao seu redor sinxelamente porque se arriscan a renunciar aos seus intereses egoístas e son quen e capaces de viviren con atenta xenerosidade cara aos demais.
Creámolo ou non, no día a día imos construíndo en cada un de nós un pequeno monstro de egoísmo, frialdade e insensibilidade cara aos outros ou, pola contra, un pequeno prodixio de tenrura, fraternidade e solidariedade cos necesitados. Quen nos poderá librar desa incríbel preguiza para amar con xenerosidade e tamén dese egoísmo que aniña no fondo do noso ser?
O amor non se improvisa, nin se inventa, nin se fabrica de calquera xeito. O amor acóllese, apréndese e contáxiase. Unha maior atención ao amor de Deus revelado en Xesús, unha escoita máis fonda do evanxeo e unha apertura maior ao seu Espírito poden facer brotar aos poucos do noso ser posibilidades de amor que hoxe nin sospeitamos.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
