NEUROSE DE POSESIÓN
Unha das achegas máis valiosas do evanxeo ao home contemporáneo é a de axudarlle a vivir cun sentido máis humano no medio dunha sociedade enferma de «neurose de posesión».
O modelo de sociedade e de convivencia que configura o noso vivir diario está baseado, non no que cada persoa é, senón no que cada persoa ten. O importante é «ter»: diñeiro, prestixio, poder, autoridade… O que posúe isto sae adiante e trunfa na vida. E quen non logra algo disto queda descualificado.
Desde os primeiros anos de vida edúcamos ás ciranzas máis para o «ter» do que para «ser». O que interesa é que se capacite para que o día de mañá: «teña» unha posición, teña uns ingresos, teña un nome, teña unha seguridade. Sempre o «ter». Así, case que inconscientemente, preparamos ás novas xeracións para a competencia e a rivalidade.
Vivimos nun modelo de sociedade que facilmente empobrece ás persoas. A demanda de afecto, tenrura e amizade que latexa en todo ser humano ven ser atendida con obxectos. A comunicación fica substituída pola posesión de cousas.
As persoas vanse afacendo a valorárense a si mesmas polo que posúen. E, desta maneira, corremos o risco de írmonos incapacitando para o amor, a tenrura, o servizo xeneroso, a axuda solidaria, o sentido gratuíto da vida. Esta sociedade non axuda a medrarmos en amizade, solidariedade e preocupación polos dereitos do outro.
Por iso ten tan especial relevo nos nosos días a invitación de Xesús a valorarmos á persoa desde a súa capacidade de servizo e solidariedade. A grandeza dunha vida non se ha medir en último termo polos coñecementos que posúe, nin polos bens que conseguiu acumular, nin polo éxito que puido alcanzar; senón pola capacidade de servir e axudar a outros a viviren de maneira máis humana.
Canta xente humilde, como a viúva do evanxeo, achegan máis a humanización á nosa sociedade coa súa vida sinxela de solidariedade e axuda xenerosa aos necesitados do que moitos protagonistas da vida social, política ou relixiosa, hábiles defensores dos seus propios intereses ou do seu protagonismo e da súa posición persoal.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
