AS PALABRAS DE XESÚS NON PASARÁN
Os signos de desesperanza non son sempre ben visíbeis, pois a falta de esperanza pode disfrazarse de optimismo superficial, activismo cego ou secreto pasotismo.
Por outra banda, son bastantes os que non recoñecen sentiren medo, aburrimento, soidade ou desesperanza porque, segundo o modelo social vixente, suponse que un home que trunfa na vida non pode sentirse só, aburrido ou medorento. Erich Fromm, coa súa habitual perspicacia, sinalou que o home contemporáneo está tratando de librarse dalgunhas represións como a sexual, pero vese obrigado a «reprimir tanto o medo e a dúbida como a depresión, o aburrimento e a falta de esperanza».
Outras veces defendémonos dos nosos «baleiros de esperanza» mergullándonos na actividade. Non soportamos estarmos sen facer nada. Necesitamos estar ocupados en algo para non enfrontámonos ao noso futuro.
Pero a pregunta é inevitábel: que nos espera despois de tantos esforzos, loitas, ilusións e desgustos? Non temos outro obxectivo senón producirmos cada vez máis, gozar cada vez mellor o producido e consumirmos máis e máis, ata ser consumidos pola nosa propia caducidade?
O ser humano necesita unha esperanza para vivir. Unha esperanza que non sexa «unha envoltura para a resignación», como a daqueles que se arranxan para organizárense nunha vida bastante tolerábel e cómoda como para aguantar a aventura de cada día. Unha esperanza que non debe confundirse tampouco cunha espera pasiva, que só é, con frecuencia, «unha forma disfrazada de desesperanza e impotencia» (Erich Fromm).
O home necesita no seu corazón unha esperanza que se manteña viva, aínda que outras pequenas esperanzas se vexan malogradas e ata completamente destruídas.
Os cristiáns atopamos esta esperanza en Xesús Cristo e nas súas palabras, que «non pasarán». Non esperamos algo ilusorio. A nosa esperanza apóiase no feito inconmovíbel da resurrección de Xesús. Desde Cristo resucitado atrevémonos a ver a vida presente en «estado de xestación», como o xerme dunha vida que alcanzará a súa plenitude final en Deus.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
