CRER É OUTRA COUSA
Estamos a vivir uns tempos nos que cada vez máis o único modo de poder crer de verdade vai ser para moitos aprender a crer doutro xeito. Xa o gran converso John Henry Newman anunciou esta situación cando advertía que unha fe pasiva, herdada e non repensada acabaría entre as persoas cultas en «indiferenza», e entre as persoas sinxelas en «superstición». É bo recordarmos algúns aspectos esenciais da fe.
A fe é sempre unha experiencia persoal. Non chega con crermos no que outros nos predican de Deus. Cada un só cre, en definitiva, o que de verdade cre no fondo do seu corazón ante Deus, non o que oe dicir a outros. Para crermos en Deus é necesario pasarmos dunha fe pasiva, infantil, herdada, a unha fe máis responsábel e persoal. Esta é a primeira pregunta: eu creo en Deus ou naqueles que me falan del?
Na fe non todo é igual. Temos de saber diferenciar o que é esencial do que é accesorio. E despois de xa vinte séculos hai moito de accesorio no noso cristianismo. A fe de quen confía en Deus está máis aló das palabras, das discusións teolóxicas e das normas eclesiásticas. O que define a un cristián non é o ser virtuoso ou observante, senón o vivir confiando nun Deus próximo por quen se sente amado sen condicións. Esta pode ser a segunda pregunta: confío en Deus ou fico atrapado noutras cuestións secundarias?
Na fe, o importante non é afirmar que un cre en Deus, senón saber en que Deus cre. Nada é máis decisivo do que a idea que cada un se fai de Deus. Se creo nun Deus autoritario e xusticeiro terminarei tratando de dominar e xulgar a todos. Se creo nun Deus que é amor e perdón vivirei amando e perdoando. Esta pode ser a pregunta: en que Deus creo eu? Nun Deus que responde ás miñas ambicións e intereses ou no Deus vivo revelado en Xesús?
A fe, por outra banda, non é unha especie de quiñón de «capital» que recibimos no bautismo e do que podemos dispoñer para o resto da vida. A fe é unha actitude viva que nos mantén atentos a Deus, abertos cada día ao seu misterio de proximidade e amor a cada ser humano.
María é o mellor modelo desta fe viva e confiada. A muller que sabe escoitar a Deus no fondo do seu corazón e vive aberta aos seus designios de salvación. A súa curmá Sabela enxálzaa con estas palabras memorábeis: «Ditosa ti, que criches!». Ditoso tamén ti se aprendes a crer.
É o mellor que che pode suceder na vida.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire