CAMIÑOS CARA Á FE
O relato é inesquecíbel. Tradicionalmente chámaselle a «curación do cego de nacemento». Pero é moito máis. Pois o evanxelista descríbenos o percorrido interior que vai facendo un home perdido nas tebras ata atoparse con Xesús, «Luz do mundo».
Non coñecemos o seu nome. Só sabemos que é un esmoleiro, cego de nacemento, que pide esmola nos arredores do Templo. Non coñece a luz. Non a viu nunca. Non pode camiñar nin orientarse por si mesmo. A súa vida transcorre en tebras. Nunca poderá coñecer unha vida digna.
Un día Xesús pasa pola súa vida. O cego está tan necesitado que deixa que lle traballe os seus ollos. Non sabe quen é, pero confía na súa forza curadora. Seguindo as súas indicacións, limpa a súa mirada na piscina de Siloé e, por primeira vez, comeza a ver. O encontro con Xesús vai cambiar a súa vida.
Os veciños atópano transformado. É o mesmo, pero parécelles outro. O home explícalles a súa experiencia: «Un home que se chama Xesús» curouno. Non sabe máis. Ignora quen é nin onde está, pero abriulle os ollos. Xesús fai ben ata a aqueles que só o recoñecen como home.
Os fariseos, entendidos en relixión, pídenlle toda clase de explicacións sobre Xesús. El fálalles da súa experiencia: «Só sei unha cousa: que era cego e agora vexo». Pregúntanlle que pensa de Xesús, e el dilles o que sente: «Que é un profeta».
O que recibiu del é tan bo que ese home ten que vir de Deus. Así vive moita xente sinxela a súa fe en Xesús. Non saben teoloxía, pero senten que ese home vén de Deus.
Pouco a pouco, o esmoleiro vai quedando só. Os seus pais non o defenden. Os dirixentes relixiosos bótano da sinagoga. Pero Xesús non abandona a quen o ama e o busca. «Cando oíu que o expulsaran, foi buscalo». Xesús ten os seus camiños para atoparse cos que o buscan. Ninguén llo pode impedir.
Cando Xesús atopa aquel home a quen ninguén parece entender, só lle fai unha pregunta: «Cres no Fillo do home?», cres no Home novo, o Home plenamente humano precisamente por ser encarnación do misterio insondábel de Deus? O esmoleiro está disposto a crer, pero vese máis cego do que nunca: «E quen é, Señor, para que eu crea nel?».
Xesús dille: «Estalo a ver: o que che está falando, ese é». Ao cego ábrenselle agora os ollos da alma. Próstrase ante Xesús e dille: «Creo, Señor». Só escoitando a Xesús e deixándonos conducir interiormente por el imos camiñando cara a unha fe máis plena e tamén máis humilde.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
