PARA EXCLUÍDOS
É cego de nacemento. Nin el nin os seus pais teñen culpa algunha, pero o seu destino ficará marcado para sempre. A xente mírao coma un pecador castigado por Deus. Os discípulos de Xesús pregúntanlle se o pecado é do cego ou dos seus pais.
Xesús mírao de xeito diferente. Desde que o viu só pensa en rescatalo daquela vida de esmoleiro, desprezado por todos coma pecador. El séntese chamado por Deus a defender, acoller e curar precisamente aos que viven excluídos e humillados.
Logo dunha curación traballosa na que tamén el ha ter que colaborar con Xesús, o cego descobre por vez primeira a luz. O encontro con Xesús cambiou a súa vida. Por fin poderá gozar dunha vida digna, sen temor a avergoñarse ante ninguén.
Equivócase. Os dirixentes relixiosos séntense obrigados a controlar a pureza da relixión. Eles saben quen non é pecador e quen está en pecado. Eles decidirán se pode ser aceptado na comunidade relixiosa. Por iso o expulsan.
O esmoleiro curado confesa abertamente que foi Xesús quen se lle achegou e curouno, pero os fariseos rexéitano irritados: «Nós sabemos que ese home é un pecador». O home insiste en defender a Xesús: é un profeta, vén de Deus. Os fariseos non o poden aguantar: «É que tamén pretendes darnos leccións a nós, ti que estás envolvido en pecado desde que naciches?».
O evanxelista di que, «cando Xesús oíu que o expulsaran, foi atoparse con el». O diálogo é breve. Cando Xesús lle pregunta se cre no Mesías, o expulsado di: «E quen é, Señor, para que poida crer nel?». Xesús respóndelle conmovido: «Non está lonxe de ti. Estalo a ver. É quen está a falar contigo». O esmoleiro dille: «Creo, Señor».
Así é Xesús. El vén sempre ao encontro daqueles que non son acollidos oficialmente pola relixión. Non abandona a quen o busca e o ama, inda que sexan excluídos das comunidades e institucións relixiosas. Os que non teñen sitio nas nosas igrexas teñen un lugar privilexiado no seu corazón.
Quen levará hoxe esta mensaxe de Xesús ata eses colectivos que, en calquera momento, escoitan condenas públicas inxustas de dirixentes relixiosos cegos; que se achegan ás celebracións cristiás con temor a ser recoñecidos; que non poden comulgar con paz nas nosas eucaristías; que se ven obrigados a vivir a súa fe en Xesús no silencio do seu corazón, case de xeito secreto e clandestina?
Amigos e amigas descoñecidos, non o esquezades: cando os cristiáns vos rexeitamos, Xesús estavos acollendo.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
