JESUS É A PORTA
Xesús propón a un grupo de fariseos un relato metafórico no que critica con dureza aos dirixentes relixiosos de Israel. A escena está tomada da vida pastoril. O rabaño, recolleito dentro dun curro, está rodeado por un valado ou pequeno muro, mentres un garda vixía o acceso. Xesús centra precisamente a súa atención nesa «porta» que permite chegar até as ovellas.
Hai dúas maneiras de entrar no curro. Todo depende do que un pretenda facer co rabaño. Se alguén se achega ao curro e «non entra pola porta», ten de saltar «por outra banda» e é evidente que non é o pastor. Non vén coidar ao seu rabaño. É «un estraño» que vén roubar, matar e facer dano».
A actuación do verdadeiro pastor é moi diferente. Cando se achega ao curro, «entra pola porta», vai chamando ás ovellas polo seu nome e elas atenden a súa voz. Sácaas fóra e, cando as reuniu a todas, ponse á cabeza e vai camiñando diante delas cara aos pastos onde se poderán alimentar. As ovellas ségueno porque recoñecen a súa voz.
Que segredo encerra esa «porta» que lexitima aos verdadeiros pastores que pasan por ela e desenmascara aos estraños que entran «por outra banda», non para coidar do rabaño, senón para facerlle dano? Os fariseos non entenden de que lles está falando aquel Mestre.
Entón Xesús dálles a clave do relato: «Asegúrovos que eu son a porta das ovellas». Os que entran polo camiño aberto por Xesús e o seguen, vivindo o seu evanxeo, eses son verdadeiros pastores: saberán alimentar á comunidade cristiá. Quen entra no curro deixando de lado a Xesús e ignorando a súa causa son pastores estraños: farán dano ao pobo cristián.
En non poucas Igrexas, os pastores e o pobo de Deus, estamos todos a sufrir moito: As relacións entre a xerarquía e o pobo cristián vívense con frecuencia de maneira receosa, crispada e conflitiva. Hai bispos que se senten rexeitados; hai sectores cristiáns que se senten marxinados.
Sería demasiado fácil atribuílo todo ao autoritarismo abusivo da xerarquía ou á insubmisión inaceptábel dos fieis. A raíz é máis profunda e complexa. Creamos entre todos unha situación difícil. Perdemos a paz. Imos necesitar cada vez máis a Xesús.
Temos de facer crecer entre nós o respecto mutuo e a comunicación, o diálogo e a procura sincera de verdade evanxélica. Necesitamos respirar canto antes un clima máis amábel na Igrexa. Non sairemos desta crise se non volvemos todos ao espírito de Xesús. El é «a porta».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
