NON DESVIÁRMONOS DO AMOR
O evanxelista Xoán pon na boca de Xesús un longo discurso de despedida no que se recollen, cunha intensidade especial, algúns trazos fundamentais que han recordar os seus discípulos ao longo dos tempos para seren fieis á súa persoa e ao seu proxecto. Tamén nos nosos días.
«Permanecede no meu amor». É o primeiro. Non se trata só de vivir nunha relixión, senón de vivir no amor con que nos ama Xesús, o amor que recibe do Pai. Ser cristián non é en primeiro lugar un asunto doutrinal, senón unha cuestión de amor. Ao longo dos séculos, os discípulos coñecerán incertezas, conflitos e dificultades de toda orde. O importante será sempre non desviarse do amor.
Permanecer no amor de Xesús non é algo teórico nin baleiro de contido. Consiste en «gardar os seus mandamentos», que el mesmo resume enseguida no mandato do amor fraterno: «Este é o meu mandamento; que vos amedes uns aos outros como eu vos amei». O cristián atopa na súa relixión moitos mandamentos. A súa orixe, a súa natureza e a súa importancia son diversos e desiguais. Co paso do tempo, as normas multiplícanse. Só do mandato do amor di Xesús: «Este mandato é o meu». En calquera época e situación, o decisivo para o cristianismo é non saírse do amor fraterno.
Xesús non presenta este mandato do amor como unha lei que ha de rexer a nosa vida facéndoa máis dura e pesada, senón como unha fonte de alegría: «Fálovos disto para que a miña alegría estea en vós e a vosa alegría chegue áplenitude». Cando entre nós falta o verdadeiro amor, créase un baleiro que nada nin ninguén pode encher de alegría.
Sen amor non é posíbel darmos pasos cara a un cristianismo máis aberto, cordial, alegre, sinxelo e amábel onde podamos vivirmos como «amigos» de Xesús, segundo a expresión evanxélica. Non saberemos como xerar alegría. Aínda sen querelo, seguiremos cultivando un cristianismo triste, cheo de queixas, resentimentos, queixumes e desazón.
Ao noso cristianismo fáltalle, con frecuencia, a alegría do que se fai e se víve con amor. Ao noso seguimento de Xesús Cristo fáltalle o entusiasmo da innovación, e sóbralle a tristeza do que se repite sen a convicción de estar reproducindo o que Xesús quería de nós.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
