NON Á IDOLATRÍA DO DIÑEIRO
O Diñeiro, convertido en ídolo absoluto, é para Xesús o maior inimigo para construír ese mundo máis digno, xusto e solidario que quere Deus. Fai xa vinte séculos que o Profeta de Galilea denunciou de xeito rotundo que o culto ao Diñeiro será sempre o maior obstáculo que atopará a humanidade para progresar cara a unha convivencia máis humana.
A lóxica de Xesús é contundente: «Non podedes servir a Deus e ao Diñeiro». Deus non pode reinar no mundo e ser Pai de todos sen reclamar xustiza para os que son excluídos dunha vida digna. Por iso non poden traballaren por ese mundo máis humano querido por Deus os que, dominados pola ansia de acumularen riqueza, promoven unha economía que exclúe aos máis débiles e os abandona na fame e na miseria.
É sorprendente o que está sucedendo co papa Francisco. Mentres os medios de comunicación e as redes sociais que circulan na internet nos informan con toda clase de detalles dos xestos máis pequenos e da súa personalidade admirábel, eles mesmos ocultan de modo vergonzoso o grito máis urxente del para toda a humanidade: «Non a unha economía da exclusión e da iniquidade. Esa economía mata».
Francisco non necesita longas argumentacións nin profundas análises para expoñer o seu pensamento. Sabe resumir a súa indignación en palabras claras e expresivas que poderían abriren o informativo de calquera telexornal ou seren o titular da prensa en calquera país. Só algúns exemplos:
«Non é posíbel que non sexa noticia que morra de frío un ancián no medio da rúa e que si o sexa a caída de dous puntos na bolsa. Iso é exclusión. Non se pode tolerar que se tire comida cando hai xente que pasa fame. Iso é inequidade».
Vivimos «na ditadura dunha economía sen rostro e sen un obxectivo verdadeiramente humano». Como consecuencia, «mentres as ganancias duns poucos crecen exponencialmente, as da maioría fican cada vez máis lonxe do benestar desa minoría feliz».
«A cultura do benestar anestésianos e perdemos a calma se o mercado ofrece algo que aínda non compramos, mentres todas esas vidas truncadas por falta de posibilidades nos parecen un espectáculo que de ningún xeito nos altera.
Cando o acusaron de comunista, o papa respondeu de xeito rotundo: «Esta mensaxe non é marxismo, senón Evanxeo puro» Unha mensaxe que ten que ter eco permanente nas nosas comunidades cristiás. O contrario podería ser signo do que di o papa: «Estámonos volvendo incapaces de compadecérmonos dos clamores dos outros e xa non choramos ante o drama dos demais».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
