ACHEGÁRMONOS
O pobre Lázaro está alí mesmo, morréndose de fame «onda a súa porta», pero o rico evita todo contacto e segue vivindo «esplendidamente» alleo ao seu sufrimento. Non atravesa esa «porta» que lle achegaría ao esmoleiro. Ao final descobre arrepiado que se abriu entre eles un «inmenso abismo». Esta parábola é a crítica máis implacábel de Xesús á indiferenza ante o sufrimento do irmán.
Onda nós hai cada vez máis inmigrantes. Non son «personaxes» dunha parábola. Son homes e mulleres de carne e óso. Están aquí coas súas angustias, necesidades e esperanzas. Serven nas nosas casas, camiñan polas nosas rúas. Estamos a aprender a acollelos ou seguimos vivindo o noso pequeno benestar indiferentes ao sufrimento de quen nos resultan estraños? Esta indiferenza só se disolve dando pasos que nos acheguen a eles.
Podemos comezar por aproveitarmos calquera ocasión para tratar con algún deles de maneira amigábel e distendida, e coñecer de cerca o seu mundo de problemas e aspiracións. Que fácil é descubrirmos que todos somos fillos e fillas da mesma Terra e do mesmo Deus.
É elemental non rirnos dos seus costumes nin burlarnos das súas crenzas. Pertence todo ao máis fondo do seu ser. Moitos deles teñen un sentido da vida, da solidariedade, a festa ou a acollida que nos sorprendería.
Habemos evitar toda linguaxe discriminatoria para non desprezar ningunha cor, raza, crenza ou cultura. Fainos máis humanos experimentarmos vitalmente a riqueza da diversidade. Chegou o momento de aprendermos a vivir no mundo como a «aldea global» ou a «casa común» de todos.
Teñen defectos, xa que son coma nós. Habemos esixir que respecten a nosa cultura, pero temos de recoñecer os seus dereitos á legalidade, ao traballo, á vivenda ou o reagrupamento familiar. E antes aínda loitar por romper ese «abismo» que separa hoxe aos pobos ricos dos pobres. Cada vez van viviren máis estranxeiros connosco. É unha ocasión para aprendermos a ser máis tolerantes, máis xustos e, en definitiva, máis humanos.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
