PARA QUE CRER?
Son bastantes os homes e mulleres que un día foron bautizados polos seus pais e hoxe non saberían definiren exactamente cal é a súa postura ante a fe. Quizá a primeira pregunta que xorde no seu interior é moi sinxela: para que crer? Cambia algo a vida crer ou non crer? Serve a fe realmente para algo?
Estas preguntas nacen da súa propia experiencia. Son persoas que aos poucos arredaron a Deus da súa vida. Hoxe Deus non conta en absoluto para elas á hora de orientar e dar sentido á súa existencia.
Case sen darse conta, un ateísmo práctico vaise instalando no fondo do seu ser. Non preocupa que Deus exista ou deixe de existir. Todo iso parece un problema ben estraño que é mellor deixar de lado para asentármonos na vida sobre bases máis realistas.
Deus non lles di nada. Afixéronse a viviren sen el. Non experimentan nostalxia ou baleiro algún pola súa ausencia. abandonaron a fe e todo marcha na súa vida tan ben ou mellor do que antes. Para que crer?
Esta pregunta só é posíbel cando un «foi bautizado con auga», pero non descubriu que significa «ser bautizado co Espírito de Xesús Cristo». Cando un segue pensando erroneamente que ter fe é crer unha serie de cousas enormemente estrañas que nada teñen a ver coa vida e non coñece aínda a experiencia viva de Deus.
Atoparse con Deus significa sabernos acollidos por el no medio da soidade; sentírmonos consolados na dor e a depresión; recoñecernos perdoados do pecado e a mediocridade; sentírmonos fortalecidos na impotencia e caducidade; vernos impulsados a amar e crear vida no medio da fraxilidade.
Para que crer? Para vivirmos a vida con máis plenitude; para situarmos todo na súa verdadeira perspectiva e dimensión; para vivirmos incluso os acontecementos máis triviais e insignificantes con máis profundidade.
Para que crer? Para atrevérmonos a ser humanos ata o final; para non afogarmos o noso desexo de vida ata o infinito; para defendermos a nosa liberdade sen render o noso ser a calquera ídolo; para permanecermos abertos a todo o amor, a verdade, a tenrura que hai en nós. Para non perdermos nunca a esperanza no ser humano nin na vida.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire