CURAR A XORDEIRA
A curación dun xordomudo na rexión pagá de Sidón está narrada por Marcos cunha intención claramente pedagóxica. É un enfermo moi especial. Nin oe nin fala. Vive encerrado en si mesmo, sen comunicarse con ninguén. Non se decata de que Xesús está pasando preto del. Son outros os que o levan ata o Profeta.
Tamén a actuación de Xesús é especial. Non impón as súas mans sobre del, como lle pediron, senón que o toma separadamente e lévao a un lugar retirado da xente. Alí, primeiro traballa intensamente os seus oídos e logo a súa lingua. Quere que o enfermo senta o seu contacto curador. Só un encontro profundo con Xesús poderá curalo dunha xordeira tan tenaz.
Ao parecer, non é suficiente todo aquel esforzo. A xordeira resístese. Entón Xesús acode ao Pai, fonte de toda salvación: mirando ao ceo, suspira e grítalle ao enfermo unha soa palabra: Effetá, é dicir, «Ábrete». Esta é a única palabra que pronuncia Xesús en todo o relato. Non está dirixida aos oídos do xordo, senón ao seu corazón.
Sen dúbida, Marcos quere que esta palabra de Xesús resoe con forza nas comunidades cristiás que lerán o seu relato. Coñece ben o fácil que é vivirmos xordos á Palabra de Deus. Tamén hoxe hai cristiáns que non se abren á Boa Noticia de Xesús nin falan a ninguén da súa fe. Comunidades xordomudas que escoitan pouco o Evanxeo e comunícano mal.
Talvez un dos pecados máis graves dos cristiáns hoxe é esta xordeira. Non nos detemos a escoitar o Evanxeo de Xesús. Non vivimos co corazón aberto para acollermos as súas palabras. Por iso non sabemos escoitar con paciencia e compaixón a tantos que sofren sen recibiren apenas o agarimo nin a atención de ninguén.
Ás veces diríase que a Igrexa, nacida de Xesús para anunciar a súa Boa Noticia, vai facendo o seu propio camiño, esquecida con frecuencia da vida concreta de preocupacións, medos, traballos e esperanzas da xente. Se non escoitamos ben as chamadas de Xesús, non poñeremos palabras de esperanza na vida dos que sofren.
Hai algo paradoxal nalgúns discursos da Igrexa. Dinse grandes verdades, pero non tocan o corazón das persoas. Algo disto está sucedendo nestes tempos de crises. A sociedade non está esperando «doutrina relixiosa» dos especialistas, pero escoita con atención unha palabra clarividente, inspirada no Evanxeo de Xesús cando é pronunciada por unha Igrexa sensíbel ao sufrimento das vítimas, e é quen de saber saír instintivamente na súa defensa invitando a todos a estaren preto dos que máis axuda necesitan para viviren con dignidade.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
