QUE PODEMOS FACER?
A predicación do Bautista sacudiu a conciencia de moitos. Aquel profeta do deserto estáballes dicindo en voz alta o que eles sentían no seu corazón: era necesario cambiar, volver a Deus, prepararse para acoller ao Mesías. Algúns achegáronse a el con esta pregunta: Que podemos facer?
O Bautista ten as ideas moi claras. Non lles propón engadiren á súa vida novas prácticas relixiosas. Non lles pide que fiquen no deserto facendo penitencia. Non lles fala de novos preceptos. Ao Mesías hai que acollelo mirando atentamente aos necesitados.
Non se perde en teorías sublimes nin en motivacións profundas. De xeito directo, no máis puro estilo profético, resúmeo todo nunha fórmula xenial: «O que teña dúas túnicas, que as reparta con quen non ten; e o que teña comida que faga o mesmo». E nós, que podemos facer para acollermos a Cristo no medio desta sociedade en crise?
Primeiro de nada, esforzarnos moito máis por coñecermos o que está pasando: a falta de información é a primeira causa da nosa pasividade. Por outra banda, non tolerarmos a mentira ou o encubrimento da verdade. Temos que coñecer, en toda a súa crueza, o sufrimento que se está a xerar de xeito inxusto entre nós.
Non chega con vivirmos a golpes de xenerosidade. Podemos dar pasos cara a unha vida máis sobria. Atrevérmonos a facer a experiencia de «empobrecérmonos» aos poucos, recortando o noso actual nivel de benestar, para compartirmos cos máis necesitados tantas cousas que temos e non necesitamos para vivirmos.
Podemos estar especialmente atentos aos que caeron en situacións graves de exclusión social: desafiuzados, privados da debida atención sanitaria, sen ingresos nin recurso social algún. Temos de saír instintivamente en defensa dos que se están a afundir na impotencia e a falta de motivación para enfrontárense ao seu futuro.
Desde as comunidades cristiás podemos desenvolver iniciativas diversas para estarmos preto dos casos máis sangrantes de desamparo social: coñecemento concreto de situacións, mobilización de persoas para non deixar só a ninguén, achega de recursos materiais, xestión de posíbeis axudas.
Para moitos son tempos difíciles. Váisenos ofrecer a todos a oportunidade de humanizarmos o noso consumismo aloucado, facérmonos máis sensíbeis ao sufrimento das vítimas, crecermos en solidariedade práctica, contribuírmos a denunciar a falta de compaixón na xestación da crise. Será o noso xeito de acoller con máis verdade a Cristo nas nosas vidas.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
