TESTEMUÑAS
Lucas describe o encontro do Resucitado cos seus discípulos coma unha experiencia fundante. O desexo de Xesús é claro. A súa tarefa non terminou na cruz. Resucitado por Deus despois da súa execución, toma contacto cos seus para pór en marcha un movemento de «testemuñas» capaces de contaxiaren a todos os pobos a súa Boa Noticia: «Vós sodes as miñas testemuñas».
Non é doado converter en testemuñas a aqueles homes afundidos no desconcerto e no medo. Ao longo de toda a escena, os discípulos permanecen calados, en silencio total. O narrador só describe o seu mundo interior: están cheos de terror; só senten turbación e incredulidade; todo aquilo parécelles demasiado fermoso para ser verdade.
É Xesús quen vai rexenerar a súa fe. O máis importante é que non se sintan sos. Han sentilo cheo de vida no medio deles. Estas son as primeiras palabras que han escoitar do Resucitado: «A paz sexa convosco… Por que xorden dúbidas no voso interior?».
Cando esquecemos a presenza viva de Xesús no medio de nós; cando o ocultamos cos nosos protagonismos; cando a tristeza nos impide sentirmos todo menos a súa paz; cando nos contaxiamos uns a outros pesimismo e incredulidade …, estamos pecando contra o Resucitado. Así non é posíbel unha Igrexa de testemuñas.
Para espertaren a súa fe, Xesús non lles pide que miren o seu rostro, senón as súas mans e os seus pés. Que vexan as súas feridas de crucificado. Que teñan sempre ante os seus ollos o seu amor entregado ata a morte. Non é unha pantasma: «Son eu en persoa». O mesmo a quen coñeceron e amaron polos camiños de Galilea.
Sempre que pretendemos fundamentarmos a fe no Resucitado coas nosas elucubracións convertémolo nunha pantasma. Para atopármonos con el habemos percorrer o relato dos Evanxeos; descubrir esas mans que bendicían aos enfermos e acariñaban aos nenos, eses pés cansos de camiñaren ao encontro dos máis esquecidos; descubrir as súas feridas e a súa paixón. É ese Xesús o que agora vive resucitado polo Pai.
Malia velos cheos de medo e de dúbidas, Xesús confía nos seus discípulos. El mesmo enviaralles o Espírito que os sosterá. Por iso encoméndalles que prolonguen a súa presenza no mundo: «Vós sodes testemuñas destas cousas». Non han ensinar doutrinas sublimes, senón contaxiaren a súa experiencia. Non han predicar grandes teorías sobre Cristo, senón irradiaren o seu Espírito. Han facelo críbel coa súa vida, non só con palabras. Este é sempre o verdadeiro problema da Igrexa: a falta de testemuñas.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
