O MELLOR
DA IGREXA
Non pode ser máis forte o contraste entre as dúas escenas. Na primeira, Xesús pon á xente en garda fronte aos dirixentes relixiosos: «Coidado cos mestres da Lei!». O seu comportamento pode facer moito dano. Na segunda chama aos seus discípulos para que tomen nota do xesto dunha viúva pobre: a xente sinxela poderalles ensinar a viviren o Evanxeo.
É sorprendente a linguaxe dura e certeira que emprega Xesús para desenmascarar a falsa relixiosidade dos escribas. Non pode soportar a súa vaidade e o seu afán de ostentación. Buscan vestiren de modo especial e ser saudados nas prazas con reverencia para sobresaíren sobre os demais, impoñerse e dominar.
A relixión sérvelles para alimentaren a súa fatuidade. Fan «longos rezos» para impresionar. Non crean comunidades, pois colócanse eles mesmos por encima de todos. No fondo só pensan en si mesmos. Viven aproveitándose das persoas débiles, ás que deberían servir.
Marcos non recolle as palabras de Xesús para condenar a escribas que había no Templo de Xerusalén antes da súa destrución, senón para pór en garda ás comunidades cristiás para quen escribe. Os dirixentes relixiosos han seren servidores da comunidade. Nada máis. Se esquecen isto son un perigo para todos. Hai que reaccionar para que non fagan dano.
Na segunda escena, Xesús está sentado fronte ao arca das ofrendas. Moitos ricos van botando cantidades importantes: son os que sosteñen o Templo. De súpeto achégase unha muller. Xesús observa que bota dúas moediñas de cobre. É unha viúva pobre, maltratada pola vida, soa e sen recursos. Probabelmente vive mendigando esmola xunto do Templo.
Xesús, conmovido, chama rapidamente aos seus discípulos. Non han de esquecer o xesto desta muller, pois, aínda que está pasando necesidade. «Botou do que necesitaba. Todo canto tiña para vivir». Mentres os mestres viven aproveitándose da relixión, esta muller despréndese a prol dos demais, confiando totalmente en Deus.
O seu xesto descóbrenos o corazón da verdadeira relixión: confianza grande en Deus, gratuidade sorprendente, xenerosidade e amor solidario, sinxeleza e verdade. Non coñecemos o nome desta muller nin o seu rostro. Só sabemos que Xesús viu nela un modelo para os futuros dirixentes da súa Igrexa.
Tamén hoxe tantas mulleres e homes de fe sinxela e corazón xeneroso son o mellor que temos na Igrexa. Non escriben libros nin pronuncian sermóns, pero son os que manteñen vivo entre nós o Evanxeo de Xesús. Deles habemos aprender os presbíteros e os bispos.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
