CON ALEGRÍA
E CONFIANZA
O Concilio Vaticano II presenta a María, Nai de Xesús Cristo, como «prototipo e modelo para a Igrexa», e descríbea como muller humilde que escoita a Deus con confianza e alegría. Desde esa mesma actitude temos de escoitar a Deus na Igrexa actual.
«Alégrate». É o primeiro que María escoita de Deus e o primeiro que temos de escoitarmos tamén hoxe. Entre nós falta alegría. Con frecuencia nos deixamos contaxiar pola tristeza dunha Igrexa envellecida e gastada. Xa non é Xesús Boa Noticia? Non sentimos a alegría de sermos os seus seguidores? Cando falta a alegría, a fe perde frescura, desaparece a cordialidade, arrefría a amizade entre os crentes. Todo se fai máis difícil.
É urxente nas nosas comunidades espertarmos a alegría e recuperarmos a paz que Xesús nos deixou en herdanza.
«O Señor está contigo». Non é fácil a alegría na Igrexa dos nosos días. Só pode nacer da confianza en Deus. Non estamos orfos. Vivimos invocando cada día a un Deus Pai que nos acompaña, que nos defende e busca sempre o ben para todo ser humano. Deus está tamén connosco.
Esta Igrexa, ás veces tan desconcertada e perdida, que non acerta a volver ao Evanxeo, non está soa. Xesús, o Bo Pastor, estanos buscando. O seu Espírito estanos atraendo. Contamos co seu alento e comprensión. Xesús non nos abandonou. Con el todo é posíbel.
«Non temas». Son moitos os medos que nos paralizan aos seguidores de Xesús. Medo ao mundo moderno e a unha sociedade descrida. Medo a un futuro incerto. Medo á conversión ao Evanxeo. O medo estanos facendo moito dano. Impídenos camiñar cara ao futuro con esperanza. Encérranos na conservación estéril do pasado. Medran as nosas pantasmas. Desaparece o realismo san e a sensatez evanxélica.
É urxente construírmos unha Igrexa da confianza. A fortaleza de Deus non se revela nunha Igrexa poderosa, senón humilde. Tamén nas nosas comunidades temos de escoitarmos nós as palabras que escoita María: «Non temas».
«Darás a luz un fillo, e poñeraslle por nome Xesús». Tamén a nós, como a María, se nos confía unha misión: contribuírmos a poñer luz no medio da noite. Non estamos chamados a xulgarmos ao mundo, senón a sementar esperanza. A nosa tarefa non é apagarmos a mecha que se extingue, senón acendermos a fe que, en non poucos, está querendo agromar: temos de axudar aos homes e mulleres de hoxe a descubriren a Xesús.
Desde as nosas comunidades, cada vez máis pequenas e humildes, podemos ser fermento dun mundo máis san e fraterno. Estamos en boas mans. Deus non está en crise. Somos nós os que non nos atrevemos a seguir a Xesús con alegría e confianza. María ha ser o noso modelo.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
