MULLERES CRENTES
Loguiño de recibir a chamada de Deus, anunciándolle que será nai do Mesías, María ponse a camiño soa. Empeza para ela unha vida nova, ao servizo do seu Fillo Xesús. Marcha «axiña», de contado, con decisión. Sente a necesidade de compartir coa súa curmá Isabel a súa alegría e de pórse canto antes ao seu servizo nos últimos meses de embarazo.
O encontro das dúas nais é unha escena insólita. Non están presentes os varóns. Só dúas mulleres sinxelas, sen ningún título nin relevancia na relixión xudía. María, que leva consigo a todas partes a Xesús, e Sabela que, chea de espírito profético, atrévese a bendicir á súa curmá no nome de Deus.
María entra en casa de Zacarías, pero non se dirixe a el. Vai directamente a saudar a Sabela. Nada sabemos do contido do seu saúdo. Só que aquel saúdo enche a casa dunha alegría desbordante. É a alegría que vive María desde que escoitou o saúdo do Anxo: «Alégrate chea de graza».
Isabel non pode conter a súa sorpresa e a súa alegría. En canto oe o saúdo de María, sente os movementos da criatura que leva no seu seo e interprétaos maternalmente como «saltos de alegría». Enseguida bendí á María «de viva voz» dicindo: «Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre».
En ningún momento chama a María polo seu nome. Contémplaa totalmente identificada coa súa misión: é a nai do seu Señor. Vea como unha muller crente na que se irán cumprindo os designios de Deus: «Ditosa porque criches».
O que máis lle sorprende é a actuación de María. Non veu mostrar a súa dignidade de nai do Mesías. Non está alí para ser servida senón para servir. Sabela non sae do seu asombro. «Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor?».
Son moitas as mulleres que non viven con paz no interior da Igrexa. Nalgunhas crece o desafecto e o malestar. Sofren ao ver que, malia seren as primeiras colaboradoras en moitos campos, apenas se conta con elas para pensar, decidir e impulsar a marcha da Igrexa. Esta situación estanos facendo dano a todos.
O peso dunha historia multisecular, controlada e dominada polos varóns, impídenos tomarmos conciencia do empobrecemento que significa para a Igrexa prescindirmos dunha presenza máis eficaz da muller. Nós non as escoitamos, pero Deus pode suscitar mulleres crentes, cheas de espírito profético, que nos contaxien alegría e dean á Igrexa un rostro máis humano. Serán unha bendición. Ensinarannos a seguirmos a Xesús con máis paixón e fidelidade.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
