CRER
A fe non é unha impresión ou emoción do corazón. Sen dúbida, o crente sente a súa fe, experiméntaa e gózaa, pero sería un erro reducila a «sentimentalismo». A fe non é algo que dependa dos sentimentos: «Xa non sento nada; debo de estar perdendo a fe». Ser crentes é unha actitude responsábel e razoada.
A fe non é tampouco unha opinión persoal. O crente comprométese persoalmente a crer en Deus, pero a fe non pode ser reducida a «subxectivismo»: «Eu teño as miñas ideas e creo o que a min me parece». A realidade de Deus non depende de min, nin a fe cristiá é fabricación dun mesmo. Brota da acción de Deus en nós.
A fe non é tampouco un costume ou tradición recibida dos pais. É bo nacermos nunha familia crente e recibirmos desde nenos unha orientación cristiá da vida, pero sería moi pobre reducirmos a fe a un «costume relixioso»: «Na miña familia sempre fomos moi de Igrexa». A fe é unha decisión persoal de cada un.
A fe non é tampouco unha receita moral. Crer en Deus ten as súas esixencias, pero sería unha equivocación reducilo todo a «moralismo»: «Eu respecto a todos e non fago mal a ninguén». A fe é, ademais, amor a Deus, compromiso por un mundo máis humano, esperanza de vida eterna, acción de grazas, celebración.
A fe non é tampouco un «tranquilizante». Crer en Deus é, sen dúbida, fonte de paz, consolo e serenidade, pero a fe non é só unha «agarradeira» para os momentos críticos: «Eu, cando me atopo en apertas, acudo á Virxe. Crer é o mellor estímulo para loitarmos, traballarmos e vivirmos de xeito digno e responsábel.
A fe cristiá empeza a espertarse en nós cando nos atopamos con Xesús. O cristián é unha persoa que se atopa con Cristo, e nel vai descubrindo a un Deus Amor que cada día atráelle máis. Dío moi ben Xoán: «Nós coñecemos o amor que Deus nos ten e cremos nel. Deus é Amor» (1 Xoán 4,16).
Esta fe crece e dá froitos só cando permanecemos día a día unidos a Cristo, é dicir, motivados e sostidos polo seu Espírito e a súa Palabra: «Quen permanece unido a min, como eu estou unido a el, produce moito froito, porque sen min nada podedes facer».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
