O XESTO SUPREMO
Xesús contou coa posibilidade dun final violento. Non era un inxenuo. Sabía a que se expoñía se seguía insistindo no proxecto do reino de Deus. Era imposíbel buscar con tanta radicalidade unha vida digna para os «pobres» e os «pecadores», sen provocar a reacción daqueles aos que non lles interesaba cambio algún.
Certamente, Xesús non é un suicida. Non busca a crucifixión. Nunca quixo o sufrimento nin para os demais nin para el. Toda a súa vida dedicouse a combatelo alí onde o atopaba: na enfermidade, nas inxustizas, no pecado ou na desesperanza. Por iso non corre agora trala morte, pero tampouco se bota atrás.
Seguirá acollendo a pecadores e excluídos aínda que a súa actuación irrite no templo. Si terminan condenándoo, morrerá tamén el como un delincuente e excluído, pero a súa morte confirmará o que foi a súa vida enteira: confianza total nun Deus que non exclúe a ninguén do seu perdón.
Seguirá anunciando o amor de Deus aos últimos, identificándose cos máis pobres e desprezados do imperio, por moito que moleste nos ambientes próximos ao gobernador romano. Se un día o executan no suplicio da cruz, reservado para escravos, morrerá tamén el como un desprezábel escravo, pero a súa morte selará para sempre a súa fidelidade ao Deus defensor das vítimas.
Cheo do amor de Deus, seguirá ofrecendo «salvación» a quen sofren o mal e a enfermidade: dará «acollida» a quen son excluídos pola sociedade e a relixión; regalará o «perdón» gratuíto de Deus a pecadores e xentes perdidas, incapaces de volveren á súa amizade. Esta actitude salvadora que inspira a súa vida enteira, inspirará tamén a súa morte.
Por iso aos cristiáns lles atrae tanto a cruz. Bicamos o rostro do Crucificado, levantamos os ollos cara a el, escoitamos as súas últimas palabras, porque na súa crucifixión vemos o servizo último de Xesús ao proxecto do Pai, e o xesto supremo de Deus entregando ao seu Fillo por amor á humanidade enteira.
É indigno convertermos a semana santa en folclore ou reclamo turístico. Para os seguidores de Xesús celebrarmos a paixón e morte do Señor é agradecemento emocionado, adoración gozosa ao amor «incribel» de Deus e chamada a vivirmos como Xesús solidarizándonos cos crucificados.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
