NUN PRESEBE
Segundo o relato de Lucas, a mensaxe do anxo aos pastores é quen nos ofrece as claves para ler desde a fe o misterio que se encerra nun neno nado en estrañas circunstancias nas contornas de Belén.
É noite. Unha claridade descoñecida ilumina as tebras que cobren Belén. A luz non descende sobre o lugar onde se atopa o neno, senón que envolve aos pastores que escoitan a mensaxe. O neno fica oculto na escuridade, nun lugar descoñecido. É necesario facermos un esforzo para descubrilo.
Estas son as primeiras palabras que temos de escoitar: «Non temades. Anúnciovos unha grande alegría, que será para todo o pobo». É algo moi grande o que sucedeu. Todos temos motivo para alegrármonos. Ese neno non é de María e Xosé. Naceunos a todos. Non é só duns privilexiados. É para toda a xente.
Os cristiáns non temos de acapararmos estas festas. Xesús é dos que o seguen con fe e dos que o esqueceron, de quen confían en Deus e dos que dubidan de todo. Ninguén está só fronte aos seus medos. Ninguén está só na súa soidade. Hai Alguén que pensa en nós.
Así o proclama o mensaxeiro: «Naceuvos hoxe un Salvador: o Mesías, o Señor». Non é o fillo do emperador Augusto, dominador do mundo, celebrado como salvador e portador da paz grazas ao poder das súas lexións. O nacemento dun poderoso non é unha boa noticia nun mundo onde os débiles son vítima de toda clase de abusos.
Este neno nace nun pobo sometido ao Imperio. Non ten cidadanía romana. Ninguén espera en Roma o seu nacemento. Pero é o Salvador que necesitamos. Non estará ao servizo de ningún César. Non traballará para ningún imperio. É o Fillo de Deus que se fai home. Só buscará o reino do seu Pai e a súa xustiza. Vivirá para facer a vida máis humana. Nel atopará este mundo inxusto a salvación de Deus.
Onde está este neno? Como o podemos recoñecer? Así di o mensaxeiro: «Isto serviravos de sinal: atoparedes un neno envolto en capizos e deitado nunha manxadoira». O neno naceu coma un excluído. Os seus pais non lle puideron atopar un lugar acolledor. A súa nai deu a luz sen axuda de ninguén. Ela mesma valeuse como puido para envolvelo en capizos e deitalo nunha manxadoira.
Neste presebe comeza Deus a súa aventura entre os homes. Non o atoparemos entre os poderosos, senón nos débiles. Non está no grandioso e espectacular, senón no pobre e o pequeno. Vaiamos a Belén; volvamos ás raíces da nosa fe. Busquemos a Deus onde se encarnou.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
