FE SINXELA
O relato do nacemento de Xesús é desconcertante. Segundo Lucas, Xesús nace nun pobo no que non hai sitio para acollelo. Os pastores han de andar a súa busca por todo Belén ata que o atoparon nun lugar apartado, recostado nun presebe, sen máis testemuñas do que os seus pais.
Ao parecer, Lucas sente necesidade de construír un segundo relato no que o neno sexa rescatado do anonimato para ser presentado publicamente. Que lugar máis apropiado ca o Templo de Xerusalén para que Xesús sexa acollido solemnemente como o Mesías enviado por Deus ao seu pobo?
Pero, de novo, o relato de Lucas vai ser desconcertante. Cando os pais se achegan ao Templo co neno, non veñen ao seu encontro os sumos sacerdotes nin os demais dirixentes relixiosos. Dentro duns anos, eles serán quen o entregarán para crucificalo. Xesús non atopa acollida nesa relixión segura de si mesma e que esquece o sufrimento dos pobres.
Tampouco veñen recibilo os mestres da Lei que predican as súas «tradicións humanas» nos adros daquel Templo. Anos máis tarde, rexeitarán a Xesús por curar enfermos rompendo a lei do sábado. Xesús non atopa acollida en doutrinas e tradicións relixiosas que non axudan a vivir unha vida máis digna e máis sa.
Quen acolle a Xesús e recoñece como Enviado de Deus van ser dous anciáns de fe sinxela e corazón aberto que viviron a súa longa vida esperando a salvación de Deus. Os seus nomes parecen suxeriren que son personaxes simbólicas. O ancián chámase Simeón («O Señor escoitou»), a anciá chámase Ana («Agasallo»). Eles representan a tanta xente de fe sinxela que, en todos os pobos de todos os tempos, viven coa súa confianza posta en Deus.
Os dous pertencen aos ambientes máis sans de Israel. Son coñecidos como o «Grupo dos Pobres de Yahvé». Son xentes que non teñen nada, só a súa fe en Deus. Non pensan na súa fortuna nin no seu benestar. Só esperan de Deus a «consolación» que necesita o seu pobo, a «liberación» que levan buscando xeración tras xeración, a «luz» que ilumine as tebras en que viven os pobos da terra. Agora senten que as súas esperanzas cúmprense en Xesús.
Esta fe sinxela que espera de Deus a salvación definitiva é a fe da maioría. Unha fe pouco cultivada, que se concreta case sempre en oracións torpes e distraídas, que se formula en expresións pouco ortodoxas, que esperta sobre todo en momentos difíciles de apuro. Unha fe que Deus non ten ningún problema en entender e acoller.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
