A NAI
A moitos pódelles resultar estraño que a Igrexa faga coincidir o primeiro día do novo ano civil coa festa de Santa María Nai de Deus. E, con todo, é significativo que, desde o século IV, a Igrexa, logo de celebrar solemnemente o nacemento do Salvador, desexe comezar o ano novo baixo a protección maternal de María, Nai do Salvador e Nai nosa.
Os cristiáns de hoxe témonos de preguntar que fixemos de María nestes últimos anos, pois probablemente empobrecemos a nosa fe eliminándoa demasiado da nosa vida.
Movidos, sen dúbida, por unha vontade sincera de purificarmos a nosa vivencia relixiosa e atopar unha fe máis sólida, abandonamos excesos piadosos, devocións esaxeradas, costumes superficiais e extraviadas.
tratamos de superar unha falsa mariolatría na que, talvez, substituïamos a Cristo por María e viamos nela a salvación, o perdón e a redención que, en realidade, temos de acoller desde o seu Fillo.
Se todo foi corrixir desviacións e colocar a María no lugar auténtico que lle corresponde como Nai de Xesús Cristo e Nai da Igrexa, teriámonos de alegrar e reafirmar na nosa postura.
Pero foi exactamente así? Non a esquecemos excesivamente? Non a acantoamos nalgún lugar escuro do alma xunto ás cousas que nos parecen de pouca utilidade?
Un abandono de María, sen afondar máis na súa misión e no lugar que ten de ocupar na nosa vida, non enriquecerá xamais a nosa vivencia cristiá, senón que a empobrecerá. Probabelmente cometemos excesos de mariolatría no pasado, pero agora corremos o risco de empobrecérmonos coa súa ausencia case total nas nosas vidas.
María é a Nai de Cristo. Pero aquel Cristo que naceu do seu seo estaba destinado a crecer e incorporar a si numerosos irmáns, homes e mulleres que vivirían un día da súa Palabra e da súa graza. Hoxe María non é só Nai de Xesús. É a Nai do Cristo total. É a Nai de todos os crentes.
É bo que, ao comezar un ano novo, elevemos os nosos ollos cara a María. Ela acompañaranos ao longo dos días con coidado e tenrura de nai. Ela coidará a nosa fe e a nosa esperanza. Non a esquezamos ao longo do ano.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
